Ritverslag

WTC Oosterhout; fietsseizoen 2023

Zondag 29 oktober Snerttocht

Joop Zoetemelk (03-12-1946). Wat is over Joop nog te vermelden? Eénmaal eerste, zesmaal tweede. Talloze gele truien. Veel etappes gewonnen. Oh ja Parijs is nog ver! Joop bleef te allen tijde Joop.

Joop is levende geschiedenis.

De afsluitende rit had ik mij iets anders voorgesteld. Op basis van de toegestuurde foto is volgens mij te concluderen dat de nazit onder het genot van een dampende kop erwtensoep meer dan geslaagd was. De rit zelf vond onder winderige omstandigheden plaats. Plat liggend op de rug had ik tijd genoeg het seizoen nog eens te overdenken. Ik schrijf niets te veel als ik stel dat het overlijden van Ary een enorme indruk heeft achtergelaten op onze groep waarvan Ary toch een mede bepalende persoon was. Ook zondag 17 september bij Klary was een ochtend om niet snel te vergeten.

Saamhorigheid, verbondenheid is een goed teken.

Zondag 22 oktober Rijsbergen

Cees Lute (13-03-1941). Werd 67^e in zijn enige tour van 1965. Was de privé-knecht van Arie den Hartog. Kwam tweemaal een paar centimeter te kort om als winnaar over de streep te komen. Werd na zijn wielerleven een verdienstelijk timmerman.

De klassieker van de vallende bladeren is al geruime tijd geleden verreden, driemaal achtereen Pogacar, alleen Coppi en Binda deden dat in het verleden. Mooie Mario had al vroeg sjans met een hondenuitlaatster die ons verzocht naar een andere weggelopen hond uit te kijken. Bij ons vandaag veel bladeren op het fietspad en op de weg. Oppassen dus. Geen Kim op de Burgemeester Materlaan. Bij de aangelegde poel richting Bavel stonden nu zes reigers, ditmaal niet met de ruggen naar elkaar, ze stonden in een cirkel met de snavels naar elkaar. Via een nieuw fiets/wandelpad door nieuw aangelegde natte natuur met veel afgezaagde boomstronken waarvan de wortels alle kanten opstaken, kwamen wij in Bavel. Frank had last van sprokkelhout. Na het viaduct kwam de hereniging.

De troeteleik werd met een bezoek vereerd.

Bij de Galderse Meren was het behoorlijk druk, een groep deed een koudwatertherapie onder begeleiding van een coach.

De voorband van Jan de R gaf de geest. Onze bandencoach Marco had een en ander snel verholpen.

Na Rijsbergen zochten wij het groene binnendoor op. Blokken uitgebloeide afrikaantjes, blokken suikerbieten en blokken met afvanggewas, heel veel afvanggewas. De nieuwe klimaatpaus, Wopke, mag tevreden zijn. Overigens moet hij niet teveel in de voetsporen treden van zijn voorganger als het gaat om het uitkramen van onzin, op 17 oktober jongstleden zei hij: ““De planeet bereikt haar kookpunt en nu moet men in actie komen. Een fossiele brandstofreductie is noodzakelijk. We kunnen niet anders. Als we niet genoeg doen kookt de planeet over.”   Zelden zoveel klinkklaren nonsense gehoord! En het wordt nog geslikt als zoete koek.

In het groene decor dat doet denken aan het coulisselandschap van de Achterhoek protesteerde de voorband van Jan de R voor de tweede keer. Het advies van Mario werd opgevolgd. De bandencoach ging aan de slag. Ondertussen genoot een deel van de prachtige omgeving met hier en daar al verkleurend blad als gevolg van het op de winterstand gaan van de sapstroom, een ander deel genoot van de voorbijkomende lopers en loopsters.

Richting Prinsenbeek sloeg het pechduiveltje voor de derde keer toe bij Jan de R. Frank peuterde een klein stukje glas uit de buitenband, de bandencoach ontfermde zich over de rest.

In Prinsenbeek nog een heikele situatie bij een rotonde, een bestuurster van een co2 producerend vervoermiddel lette niet goed op, trok te snel op en remde gelukkig juist op tijd zodat de motorkap geen bezoek kreeg van een fietser. Op de Schuivenoordseweg ging traditiegetrouw de gashendel open. Via de bekende weg naar huis. Op de Bankenweg nog lucht in de gekwelde voorband gedaan. Gezien het late tijdstip de rest gezegd dat ze beter niet konden wachten.

Weer pompen bij het binnenrijden van Vrachelen. In de Julianalaan kregen Jan de R en Piet R alsnog

Het toetje van deze rit. Het accentuerende looppakje kon niet strakker gegoten worden om de in het oog springende delen.

Zondag 15 oktober  Alternatieve route in plaats van Riel – retourtje Blauwe Sluis (Twan)

John van den Akker (30 mei 1966) was beroepsrenner van 1988 tot 1997. In 1993 reed hij voor het Italiaanse ZG Mobili de Tour de France uit en werd 80e in het eindklassement. Na zijn wielerloopbaan werd Van den Akker rennersmanager voor wedstrijden in Noordwest-Europa voor Cycling Service in ’s Gravenmoer.

Vandaag stond Riel op het programma maar vanwege de buien die eraan komen, werd deze rit gecanceld. Geen probleem, een nieuwe route was snel gevonden. Gastrenner Marc van Keulen en Twan stonden aan het vertrek. Na te zijn (af)gewassen in Oosterhout, werd het snel droog. Maar goed dat Marc zijn zonnebril ophad want zelfs de zon liet zich zien. Dit keer geen traktatie op oogstrelend lila en andere in het oog springende kleuren, kwiek heen en weer zwiepende paardenstaarten en boven stevig geproportioneerde hammen, gazelles met sierlijke lange benen en een kwispelende blonde paardenstaart onder de cap ,maar genoten hebben we. Met 30+ op de teller kwamen we net voor de bui weer op de klep gevallen. Wat kan het (fiets)leven toch mooi zijn. Volgende week weer allen gewoon present en de juiste keuze maken 😊.

Zondag 08 oktober Zundert

Gerben Löwik (29-06-1977). Hij kreeg in de dertiende etappe van zijn enige tour in 2005 last van een ontsteking aan zijn zitvlak. Erik Breukink vond het beter hem uit zijn lijden te verlossen. Stond bekend als de mooie jongen van het peloton. Ging na zijn wielerloopbaan werken in de meubelzaak van zijn vader.

Twaalf man hadden de vertrektijd goed in de gaten gehouden. Een beetje een kille en vochtige ochtend. Wat wil je ook, het is al oktober, wij mogen echt niet klagen. Mario stond te trappelen van ongeduld, hij had er zin in, vanmiddag mocht hij naar The Lodge, kameel kijken. Op de Burgemeester Materlaan werd weer eens bevestigd dat mouwloos stralend wit, niet lelijk is. De draagster had figuurlijk een zeer goede baan. Vandaag zouden wij ook nog getrakteerd worden op oogstrelend lila en andere in het oog springende kleuren.

Tussen Dorst en Bavel stonden vier reigers in de aangelegde, bijna drooggevallen, poel. De reigers waren het schijnbaar niet met elkaar eens, ze stonden met de rug naar elkaar.

Het smakenrad bij de Bavelse Berg was niet te missen, in de tot privérestaurantje omgetoverde gondels is het goed eten.

Langs de rand van Breda, waarbij wij langs de Grieglaan en de Heeren van Oranje kwamen, de gedachten gingen naar Ary, hier heeft hij zijn laatste dagen en uren gehad evenals het laatste horecabezoek, naar de Galderse Meren.

De weg naar Zundert zou een appeltje eitje moeten zijn. Helaas, vandaag niet. Het wegdek was gefreesd over meerdere kilometers, de vibratie ging door heel je lijf tot in je botten, prettig is anders.

Alsof dat nog niet genoeg was volgde een stuk met puin, de onderlaag voor het nieuwe wegdek. Het was hier dat het pechduiveltje toesloeg bij Piet S. Een slangenbeet in zijn binnenband.

Opvallend dat veel akkers inmiddels kaalgeschoren zijn, hier en daar een blok met afrikaantjes. Dat allemaal voor  het milieu en het klimaat. Benieuwd wat de uit de Groene Kast gekomen Wopke uit zijn hoge hoed gaat toveren. Wordt het klimaat of wordt de vrijheid bedreigd?

Takkenberg, Zandspui, Moerdijkse Postbaan, allemaal bekende namen. Wij waren vandaag niet de enigen, veel groepen en groepjes zijn op de racefiets gestapt. Trossen motorrijders hoorde je al van ver aankomen. Dierenfysiotherapeute Gisela heeft een gloednieuwe bedrijfswagen aangeschaft.

Op de Schuivenoordseweg, met de wind op kop, werd het verhaal van de tien kleine negertjes nieuw leven ingeblazen. Na een rustig begin werd het tempo langzaam opgevoerd, de eersten fladderden eraf, Marco draaide de gaskraan nog een beetje verder open en toen waren er nog zes, vervolgens was het Arjan v/d S die er een flinke snok aangaf, weer één eraf,  na een tweede snok waren er nog twee in hun wiel, één ervan was onze dagnestor (waar haalt hij het vandaan?), de andere was de pechvogel van de slangenbeet. In Terheijden kreeg de dagnestor nog een geestelijke oppepper.

Vanaf de visvijvers kozen Piet R en Twan ervoor om wat rustiger naar huis te rijden.

Zondag 01 oktober Oudenbosch

Bert-Jan Lindeman (16-06-1989). Werd 94^e in zijn enige deelname van 2016. Hij werd in de ingekorte etappe naar de Ventoux zesde. Heeft in totaal negen grote rondes uitgereden.

Tien man aan het vertrek. Erik K werd in Terheijden opgehaald, hij zou er ook weer afgezet worden.

De opkomende zon in het Oosten, de stilletjes vervagende volle maan in het Westen. Een dergelijke constellatie maak je niet vaak mee aan het begin van de rit. Vanaf het begin was het alle zeilen bijzetten, na afloop lag het gemiddelde dan ook zeer hoog in de twintigregio.

Onderweg naar Zevenbergen viel op dat er nog veel blokken met aardappelen waren. Wie heeft toch die verdomde kalender voor het oogsten bepaald? Wisten die bureaucraten niet dat aardappels geen kalender lezen? Kalenderlandbouw werd een fiasco bij de USSR, waarom zou het bij ons wel werken?

De natuur laat zich niet in een tijdschema persen! Weer koren op de molen van Johan V, onze nationale stikstofzuurpruim.

Na de Lamgatse brug ging het via de Goudbloemsedijk naar Oudenbosch waarvan de contouren van de kerk al van verre zichtbaar waren. Het vroegere vliegveld Seppe heet nu Breda Airport, waarom geen Roosendaal Airport of Seppe Airport? Na het Heike en Sprundel was het tijd voor de krentenbollenstop. Aan de ene kant van de weg een blok met laurierstruiken en aan de andere kant een blok met taxusstruiken. Wildert, Zandspuy en de Takkenberg blijven zeer aantrekkelijk om met de fiets doorheen te rijden. Een blok maïs werd nog gehakseld, oei één dag te laat. Als de stikstofalarmisten hier maar geen weet van krijgen. De hakselaar liep nog op fossiel, gelukkig zitten de meeste klimaatalarmisten al dan niet vastgeplakt op de A12, waar nu eindelijk eens een tegendemonstratie is. De democratie wordt haast geruisloos omgebouwd tot een dictatuur van actiegroepen die gesponsord worden door onder andere de postcodeloterij. Wat te denken van filosoof Wouter Kusters, volgens hem is een klimaatcatastrofe onafwendbaar.

Het terras van Café Elsakker werd al aardig bevolkt. De brug over de Mark werd ion gestrekte draf genomen. Om beurten werd er naast Jan in ’t Gr gereden totdat men in het rood kwam. Zelfs op de Schuivenoordseweg werd het tempo strak gehouden, niemand probeerde er tussenuit te knijpen.

In Terheijden werd afscheid genomen van Erik K. Gezamenlijk reed de rest naar het pannenkoekenhuis, waar Twan richting de welverdiende koffie reed, terwijl het restant de weg naar Oosterhout vervolgde. Het was een mooie en snelle tocht.

Zondag 24 september Haghorst

Harry van Leeuwen ( 29-07-1945). Gaf op tijdens zijn enige deelname in 1972. Hij kwam er al snel achter dat het rijden van de tour voor hem te hoog gegrepen was. Is in 2009 overleden aan de gevolgen van een longembolie.

Tien leden en de vaste gastrijder. Hoor je de wekker niet dan ben je niet aan het vertrek, dat is logisch. Het was een frisse ochtend met een halflauw zonnetje dat tergend langzaam aan kracht won.

De eenden op het water gingen deels schuil achter een waas van opstijgende damp. Langs het kanaal naar Dongen stond de zon nog gevaarlijk laag, tegenliggers waren moeilijk te detecteren. Kwiek heen en weer zwiepende paardenstaarten boven stevig geproportioneerde hammen vormden een welkome afwisseling. Hopelijk heeft van voorstel van onze gladde Roboflop om accijns te heffen op vlees alleen betrekking op te consumeren vlees en niet op menselijk vlees. Het in België gebouwde MS Dirkje, met de kenmerkende rode den, hield weekend aan de andere oever.

Via de Blauwe Meren naar het Wilhelminakanaal. Een openstaande brug haalde het tempo eruit. Marco was vandaag een beetje aan het spelen, liet zich afzakken om daarna weer snel aan te sluiten. Intervallen! Zijn energievoorraad lijkt onuitputtelijk. Voor de Piushaven links af, door het zeer aantrekkelijk gebied tussen Tilburg en Berkel-Enschot. Na Heukelom reed Piet S lek. De band eraf ging, de band erop was een ander verhaal. Volgens mij waren de banden vroeger meegaander.

Gelukkig is tegen de kracht van Marco geen stugheid van een band opgewassen.

De kolk van de sluis van Haghorst was niet gevuld met schepen. Het pompgebouw van de sluis is in een veel betere staat dan het pompgebouw in Oosterhout bij Sluis I. Bij Haghorst doet het nog echt dienst, in Oosterhout al jaren niet meer. Terug langs het kanaal, Biest Houtakker en de Beekse Bergen. Na Goirle was het gesneden koek, Riel, Gilze, Molenschot, Rijen en uiteindelijk Oosterhout.

Onderweg kwamen wij nog een club Zündappfanaten tegen alsmede een echte Oldtimer. Op de Broekstraat bleek dat Arjan vd S een goede opvolger is van Ary als het aankomt op het aansluiten bij een passerende groep. De toverdoos van Jan de R had zijn best weer gedaan.

Zondag 17 september Giersbergen

Theo van der Leeuw ( 09-04-1949). Reed in 1973 zijn enige tour waarin hij 70^e werd. Had in de etappe naar Bordeaux het routeboek niet goed gelezen, wist zodoende niet dat er nog twee ronden op het aankomstcircuit gereden moesten worden. Ging later de bouw in.

Vandaag stond Giersbergen op het programma. Pluvius gooide echter roet in het eten. Piet S was er als de kippen bij om een later vertrektijdstip te regelen. Jammer dat onze clubnestor, die vastbesloten was vandaag mee te rijden, het was tenslotte een bijzondere rit, zijn slimme telefoon niet goed had bestudeerd, hij stond al om kwart over acht aan het vertrekpunt. Piet R bracht hem weer bij de tijd. Op het uitgestelde vertrektijdstip was hij wederom present evenals de andere 70-plusser en nog drie anderen. Hoe gretig kun je zijn?

Op het fietspad langs de buitenkant van Oosterheide bleek dat niet alle fietskettingen bestand zijn tegen de oerkracht van Marco. Tijdens de reparatie kwamen twee groepen vanuit Den Hout voorbij, zij reden vandaag driemaal Den Hout nadat ze bij de kerk gezegend waren. Eén groep was dubbel gezegend, onder hen bevond zich een wel zeer goed gesoigneerde fietsster, een niet te missen verschijning. Besloten werd vandaag de Kleine Slingerdreef te doen. De luchtvochtigheid was zeer hoog, de druppels beperkten het zich van de brillendragers.

Boven de akkers hing een dampende waas, tussen de bomen waren beperkt doorschijnende sluiers opgehangen. Een automobilist had of ons niet gezien of hij had een hekel aan fietsers. Meestal loopt het goed af, ook nu. Vaak hoef je niet jaloers te zijn op een hond, op de Vijf Eikenweg deed zich een tafereel voor waarbij je toch best met de hond zou willen ruilen.

Om 11:00 uur waren wij aan de Slotlaan, anderen waren al present. Na overhandiging van de bloemen werd plaats genomen in de serre waar Klary een gedenktafel had staan voor Ary. Onder het genot van koffie, thee, worstenbroodjes en saucijzenbroodjes werd het een bijzondere nagedachtenis aan Ary. Hij heeft het verdiend. Zaterdag a.s. zou hij 67 jaar geworden zijn.

Zaterdag 16 september Brabantse Wal

Hans Langerijs (14-01-1953). Reed in 1980 zijn enige tour voor Daf trucks. Gaf op in de dertiende etappe. Begon na zijn wielercarrière een sportzaak.

Vandaag de laatste grote tocht van et seizoen. Zeven leden en één schoonzoon, Jens, aan het vertrek. De ochtend was lichtelijk fris begonnen, doch al ras liep de temperatuur op tot zomerse waarden. Zevenbergen, Lamgatse brug, Goudbloemsedijk, de koepel van de basiliek van Oudenbosch. Eenden dobberden rond in een met kroos bedekte sloot. Wat is hier nog aan toe te voegen? Bij Stampersgat stonden windmolens in ruststand. In de verte de torenspits van de kerk van Oud Gastel. Binnendoor richting Bergen op Zoom. Zware en grote oogstmachines op de smalle weggetjes. Akkers met spruitjes, suikerbieten en aardappelen. Na een steil viaduct kwam het terrein van de GGZWNB, hier stonden ooit veel sculpturen van vrouwen- en mannenfiguren, om één of andere reden was er nu nog maar één te zien. Te aanstootgevend voor de kwetsbare zieltjes van tegenwoordig? Het waterpeil van de recreatievoorzieningen nabij het klimbos was drastig gezakt.

Via het parkeerterrein van het Bravis ziekenhuis (voorteken?) naar de eerste stop bij ’t Appeltje. Eén van de besproken onderwerpen was de vraag: “Wie wordt vanaf 2024 de nieuwe voorzitter”? In de tweede etappe hadden wij zicht op de koeltorens van Doel. De zoom werd afgewerkt via Hoogerheide, Woensdrecht en Ossendrecht. Sommigen misten het wonderschoons dat aan de rechterkant op de stoep liep. Blond haar tot halverwege de rug, een grijze legging om de sierlijke lange benen met daarop een lichtpaars shirtje met sterk accentuerende werking. Het is echt geen straf om daarvoor zoveel kilometers te moeten maken. De gemeente Kalmthout werd meerdere keren aangedaan. Nu liep de route weer langs de villa met de fraai gecoupeerde hagen. In de hagen zijn open cirkels verwerkt alsmede uitstulpingen op verschillende hoogte. Ieder jaar worden de hagen mooier en decoratiever. Uitkijktoren en dodemansdraad. Frank trapte tijdens het schakelen de ketting tussen het kleinste blad en het frame. In Nispen de tweede stop. Toen de derde etappe al goed gevorderd was, was goed te merken dat de kilometers en het warme weer hun tol begonnen te eisen. Niet bij de twee Jannen, niet bij Marco ( hij heeft oerkracht of een kerncentrale in zijn benen) en niet bij Jens. Een tempodrukkende actie werd gewaardeerd. Bij de Galderse Meren was het rustig.

Op de markt in Oosterhout was geen plaats voor ons, bij Proeflokaal Moolenaar in de Klappeijstraat was plaats genoeg. Het eerste rondje ging onder een gunstig gesternte. Aan het begin van het tweede rondje nam het gesternte een radicale wending. Bij John kwam kortsluiting in zijn intern, niet te besturen, systeem. Voor controle naar het ziekenhuis. Na allerhande onderzoeken bleek dat er niets ernstigs was. Mogelijk een samenloop van omstandigheden. Was toch even schrikken, dat moge duidelijk zijn.

Zondag 10 september Goudriaan

Maurits Lammertink (31-08-1990). Hij werd 75^e in zijn enige tour die hij reed in 2017. Liep in de zomer van 2022 ernstig hersenletsel op bij een aanrijding met een scooter.

Een met weelderig zonlicht overgoten ochtend was ons deel. Inclusief de inmiddels vaste gastrijder, Marc, stonden er tien man te trappelen om aan de rit te beginnen. Voorlopig hebben wij nog te maken met een krachtig hogedrukgebied dat op zijn plaats wordt gehouden door twee flankerende lagedrukgebieden. Volgens de weermannen en weervrouwen, meer soorten zijn er volgens mij niet, komt daar komende week verandering in. Via overbekende wegen naar de brug van Gorinchem waarvan het fietspad aan één kant is afgesloten. Na Schelluinen wordt het mooi. Smalle weggetjes omzoomd door waterlopen waarvan de oevers begroeid zijn met in de wind wiegende rietpluimen. Aan de lichtbruine onderkant van de stengels is te zien dat het water hier hoger gestaan heeft. De toverdoos van Jan de R heeft een schitterend, mooi en prachtig parcours uitgetekend door de binnenlanden van de Alblasserwaard. Op het wegdek veel platgereden egels en soms een rat. Waarom krijgen de egels en de rat niet dezelfde zachtaardige behandeling als de dictatoriale activisten van XR? Zou, het is maar een vraag, Antonio Guterres zijn eigen onzinverhalen over de volledige klimaatineenstorting geloven? Op dergelijke hoge posten is het schijnbaar geoorloofd quatsch te vertellen. Waarom worden Steven Koonin en John Clauser dan neergesbeld?

Onderweg naar Goudriaan zijn de waterlopen bezaaid met waterlelies, maken meerkoeten elkaar het leven zuur, balanceren sommige meerkoeten over een in het water liggende buis en speuren reigers het wateroppervlak af naar een rimpeling die mogelijk veroorzaakt wordt door een maaltje.

Tijdens de Theostop gaat het over de vraag: “Wat bevindt zich ten zuiden van de zuidpool”? Toen kwam ook de vraag: “Wat was er voor de oerknal”? Een conclusie was dat deze twee vragen het beste besproken konden worden onder het genot van een paar glazen bier en misschien een portie bitterballen. Bij Bos & Co is dat mogelijk voor € 40, aldus onze kenner van Hertog Jan.

Via een fietspad naar Giessenburg. Op de brug over de Merwede moet je niet in de vuile wind komen te zitten. Mooi lang blond haar is niet lelijk, toch zeker niet als de overige delen perfect in verhouding zijn, je zou haast denken aan de verhoudingen van de Fibonacci-cijfers.

Na Nieuwendijk de Biesbosch in. De prikkelende geur van drogende uien dringen diep in de neusgaten door. Hopelijk lezen de overige gewassen de kalender, over een paar weken komt 01 oktober in zicht. Op de Keizersveerse brug spat de groep uiteen. Bij de verkeerslichten volgt de samensmelting. Oosterhout is dichtbij. Mario babbelt een tandje lager.

Zondag 03 september In den Bockenreyder

Jos Lammertink (18-03-1958). Reed éénmaal de tour in 1986 als Nederlands kampioen voor Panasonic. Kwam in de vierde etappe zwaar ten van bij het aantrekken van de sprint voor Eric Vanderaerden en Eddy Planckaert. Belandde in het ziekenhuis met een schedelbasisfractuur.

Acht man aan het vertrek. Een aantal vaste deelnemers ontbrak. Jan de R voelde zich gelijk een kletsnatte dweil, Jan in ’t Gr zat nog in Frankrijk, Theo was op vakantie en de vaste kracht Ary werd node gemist. Een vochtige en frisse ochtend onder een steeds blauwer wordende hemel. De eerste bladeren en eikels beginnen al te vallen. De dauwdruppels klampen zich wanhopig vast aan de halmen, zij zullen ten prooi vallen aan de in sterkte toenemende zonnestralen. Maar eerst voeren ze nog een sierlijke dans uit langs de stengeltjes waarbij het is alsof de zonnestralen door een prisma vallen. De druppels voeren in extase een dans uit, vergelijkbaar met de dans van ’s-werelds beste paaldanseressen, sierlijk en gracieus. De struiken en weilanden zijn bedekt met spinrag waaraan minuscule druppeltjes kleven, in sommige webben is de spin al aan het ontbijt begonnen. Het zonlicht valt gefilterd door de bladeren op het klamme wegdek. Wat kan fietsen toch mooi, schitterend en prachtig zijn! Dit alles mogen wij ervaren in de bossen van Chaam.

Laat ons aller Franske maar apocalyptische vergezichten hebben over het klimaat. Gelukkig is er nog John Clauser, winnaar van de nobelprijs voor natuurkunde in 2022. John Clauser ontkent niet dat het klimaat verandert, maar volgens hem is niet bewezen dat voor de mens relevante weersextremen (hittegolven, droogtes) tot crisisproporties toenemen, en dat de mens de enige oorzaak van de recente klimaatverandering is. Inmiddels is John Clauser door de linkse klimaatkerk en alles wat daarmee samenhangt, denk aan universiteiten en media, in de ban gedaan, hij wordt voor seniel versleten. Mijn punt is weer gemaakt, terug naar de rit van vandaag.

Dit keer geen kermis in Poppel. Via de Prins Hendriklaan naar de toegangsweg van den Bockenreyder. De aardbeientaart was op. Mario wilde een broodje konijn, flappie zat schuin achter hem in een kooitje. Het was een haast vlekkeloze, stipte en bolle bediening. De terugreis werd vertraagd omdat de achterband van de fiets van de babbelaar slap stond. Wat lucht erbij deed de band geen goed. Helaas het was een tubeless band. Wat een gedoe. Gelukkig heeft Marco hier ervaring mee. Mario solliciteerde naar een rol als Louis de Funès.

Een forse stoet oldtimers reed een rally. Via ons bekende wegen kwamen wij bij de Oisterwijkse vennen. Onderweg naar de Rustende Jager stond aan de linkerkant van de weg een olifant te schuilen onder een boom. Aan de rechterkant een truck op een eilandje. Op de landbouwweg door de Duinen reed Twan lek. Een meer dan recalcitrante achterband word moeizaam bedwongen. Het kostte wel een tweede binnenband. Met wat wind in het hol bereikten wij tussen kwart over één en half twee het thuisfront. 

Zondag 27 augustus Zondereigen

Bram Kool (10-06-1937).Gaf in zijn enige deelname in 1959 op. In de gecombineerde Nederlandse en Luxemburgse ploeg met als kopman de slecht presterende Charlie Gaul stapte Bram na de dertiende etappe met pijnlijke benen af. Ging verder als timmerman.

Tien man aan het vertrek. Het wegdek nog enigszins vochtig na de ochtendregen. Na meer dan tropische temperaturen in de Alpen voelt deze ochtend frisjes aan. De geest en het hart worden snel verwarmd bij het zien van de eerste gazelle, sierlijke lange benen (Femke Bol effect?), een kwispelende blonde paardenstaart onder de cap, een nauwsluitende grijze short met daarboven een felgeel shirtje met een sterk accentuerende werking.

In Meerle werd de Lange Rooy aangedaan. Op de grens met België, onderweg naar de Dodendraadroute eindigde de weg in een vijver waar geen vissen in zwommen. Iets verderop was het fietspad zichtbaar. Via de randen van de waterpartij werd voorzichtig richting gezet naar het fietspad. Wat een plaatselijk bui toch kan aanrichten.

Op de akkers stonden de aardappels er bovengronds fris bij, hoe de knollen in de grond eruit zagen is onbekend. Volgens de berichten zou de oogt matig tot slecht zijn. Een blok mais was omzoomd met meerdere rijen zonnebloemen waarvan de bloemen de grootte hadden van een forse pannenkoek.

Ook enkele blokken met suikerbieten.

In Zondereigen bij de kerk links af, een stukje van de aardbeienroute. Iets later bleek dat menigeen de atlas en de draaier gecombineerd met nekspieren nog zeer goed functioneren.

In Gilze een aangespannen dag. De geur van paarden prikkelde de neus.

Na het viaduct van Gilze spatte de groep uiteen. Bij de verkeerslichten een gedeeltelijk hereniging, Martien was al doorgereden.

Op de vijf eikenweg reed een rode camper rustig de weg op, een agressief zwart autootje reed tot op enkele centimeters van de bumper om vervolgens op de rem te gaan staan, na de rotonde ging de auto met het korte lontje in een razende vaart voorbij de camper. Wat een tijdwinst.

Ruim voor de buien thuis.

Zondag 20 augustus De Heilige Eik

Martien Kokkelkoren (14-04-1969). Werd 118^e in zijn enige Tour. Heeft in een onbeduidende ronde samen met Eric Vanderaerden en Wilco Zuijderwijk een hotelkamer vernield. Zij werden door Raas meteen uit de ploeg gegooid. Donderde in het grote zwarte gat maar krabbelde weer op.                       

Eén minuut stilte voor Ary, alvorens de rit aan te vangen naar de heilige eik.

Zondag 13 augustus Oosterhout-Oosterhout-Oosterhout        Fijnaart

Ben koken (09-08-1950). Eén deelname. Uitspraak:”Ik ga Parijs halen, maar als ik uitval zal het in een ziekenauto zijn”. Hoge koorts weerhield hem van de start in de etappe naar de Puy de Dome. De ambulance bracht hem naar de top. Werd touringcarchauffeur.

O-O-O stond op de zaterdag in het schema. Barre weersvoorspellingen deden ons besluiten de rit een dag op te schuiven, achteraf een gouden keus. Het aantal deelnemers ging van 4 naar 7 om uiteindelijk op 6 te eindigen. Eén vaste deelnemer werd node gemist, hij verbleef in de Grieglaan in Breda. Met de wind van achteren vertrokken wij om 08:00 uur richting Oosterhout in Gelderland.

Voor de tweede keer deden wij dit jaar de Kampina aan. De heide stond in bloei. Overal veel gras. Volgens sommigen de doodsteek voor het gebied. Er is altijd verandering en er zal altijd verandering blijven. Niets is voor eeuwig, ook de heide van de Kampina niet. Het is een komen en gaan van habitats. Wensnatuur is een menselijke afwijking.

Opvallende kleuren trekken meer aandacht dan fletse kleuren, vooral als de inhoud ook nog tot de verbeelding spreekt.

De eerste stop was in Boekel bij ’t Menneke, een ouderwets dorpscafé met vele soorten bier. De koffie werd nog in een echte kan gezet, voor het tweede bakje kwam de uitbater met de kan rond.

Er was geen taart, in plaats daarvan werden twee goed gevulde koektrommels op tafel gezet. De Bastogne koeken gingen er in als pap. Een echte Ferrari kwam rustig voorbij gereden.

In Weurt staat nog steeds een volledig huis tentoon gesteld in een enorme showroom. Na de sluis kwam de brug over de Waal, de Sirocco (een koppelverband geladen met kolen) was in de bergvaart. Als Rien erbij geweest zou zijn had hij hier zijn kenmerkende twinkeling in de ogen gekregen, en met zijn herkenbare afgemeten stem zou gezegd hebben dat hij het echt niet koud had ook al deed een tegemoetkomende fietsster anders vermoeden. Een voormalig triatleet sloot even bij ons aan. Hij had vroeger veel wedstrijden gedaan. Toen kwamen de kinderen en was er geen tijd meer voor de trainingen. Hij besloot met: “Een kind is in een wip gemaakt, maar daarna vragen ze veel tijd”.

De traditionele groepsfoto bij het plaatsnaambord. Een suikerwafel stilde Martien’s behoefte aan vast voedsel in zijn maag. Nog een omleiding, in verband met de dijkverzwaring, om bij de brug van Ewijk te komen. Klaas kwam tijdens het omhoog rijden in de vuile wind te zitten, zelfs hij is daar met al zijn krachten niet tegen opgewassen. Aan de andere kant van de Waal weer een omleiding, nu omdat er een wielerkoers gehouden ging worden. Uiteindelijk toch in Druten. De inwendige mens verzorgen bij Aan Dek, een restaurant met een rijke historie. Een als Hungaria gebouwde lichter in Boedapest, tijdens de Tweede Oorlog gered door Shell, daarna onder de vlag van Van Ommeren fossiele producten vervoerd tussen Nederland en Duitsland, vervolgens kwam een periode als bunkerstation voor de binnenvaart alvorens het een horecabestemming kreeg. Het eten was naar wens, prettig dat de haar, een beetje krullend zwart, in de salade van Klaas pas op het eind ontdekt werd. Het was overigens geen haar van degene die ons het eten bracht, zij had namelijk mooi lang blond haar dat perfect in evenwicht was met de rest van haar verschijning. Terwijl wij heerlijk aan dek zaten passeerde de Somtrans XV (een tanker van 110 bij 11,40), het zusterschip Somtrans XI meet zelfs 135 bij 15. Het hotelpassagiersschip Monarch Duchess (110 bij 11,45 bij 1,61) lag aan de binnenkant van het steiger.

Op het bekende fietspad langs Wamel en Dreumel was de wind ons niet goed gezind. De karakteristieke lijnen van de Sluis van Rossum, Sint Andries, zorgden voor verlichting in mijn hoofd.

Hoe vaak waren wij hier vroeger niet geweest? Niet over de weg, doch over het water.

Na Hedel werd gekozen voor de Noordkant van de Maas. Tussen Well en Heusden nam de zuurstofgraad even toe, rafelranden van een bui boven onze hoofden. Twee handfietssters konden ons schijnbaar moeiteloos bijhouden. Fors ontwikkelde armen en schouders.

In de Overdiepse Polder was het zwaar tot zeer zwaar. In Raamsdonk kreeg Marco de dagjunior, eigenlijk moeten wij zijn naam veranderen in Ursus, hij is zo sterk als een beer, bezoek van een hoornaar, in een flits ging de helm af, te laat, de hoornaar had al toegeslagen.

Een welverdiend afzakkertje op de markt. Alweer een meer dan geslaagde O – O – O!

Om half negen hebben vijf leden een mooie kortere ronde gereden richting Fijnaart.

Zondag 06 augustus Essen

Jans Koerts (24-08-1969). Eén deelname. Kwam in 2000 bij de door Erik Dekker gewonnen etappe te laat binnen. Was een sprinter, heeft zelfs Petacchi eens verslagen. Bekende in 2007 tijdens De Avondetappe doping te hebben gebruikt. Is verhuisd naar Australië.

Zelfs ik had vandaag geen enkele twijfel. Na een voorjaar met overwegend wind uit het Oosten hebben wij de laatste weken de wind uit Westelijke regionen, wat dat betekent is duidelijk. Onbestendig en vooral vochtig weer. Alsof de wolken verdrietig wenen, alsof zij medelijden met ons hebben. Ook wij hebben verdrietige gedachten, niet vanwege het weer, doch om een andere reden. Hoe is het mogelijk dat een krachtig persoon met een blakende gezondheid in een paar weken tijd verschrompeld tot een hulpbehoevende? Deze vraag houdt mij dagelijks, ook tijdens de nachtelijk uurtjes, bezig.

Zondag 30 juli Zaltbommel

Cees koeken (29-10-1948). Eén deelname. Raakte onderweg naar Pau het spoor bijster, kwam circa 70 minuten na de winnaar binnen, te laat. Reed in 1967 met Joop in Mexico, viel daar uit met verbrandingsverschijnselen. Vergeten te smeren. Joop had nergens last van.

Ondanks de vakantieperikelen waren er toch nog negen man aan het vertrek. Het wegdek was droog.

Het wolkendek had vele schakeringen van het grijs. Richting Raamsdonk werd het grijs verdrongen door een strook fel glinsterend wit, helaas van korte duur. Aeolus had de vrije hand gegeven aan Zephyrus, met kracht vier tot vijf werden wij vanaf het vertrek gegeseld, had iets weg van de slagen met het hout uit het boek van Jeroen Brouwers, de striemen op onze rug en op onze benen.

Via het Halve Zolen pad naar Waalwijk, langs de Elshoutse wielen naar Heusden. Mike besloot hier om langs de overkant terug te rijden naar Oosterhout, komende wek een bezoek aan de KNO-arts vanwege zijn aan zeer lang aanhoudende verkoudheid. Bij Bokhovennaar de Maasdijk, de traag voortkabbelende Maas ontvouwde zich in al haar charmes. Bij Den Bosch wordt weer een wijk gebouwd in de vorm van een kasteel. Bij de Spuisluis van Crevecoeurt was het schuim van het opspattende water goed te ruiken. Na de Na de Prinses Irene Brigade Brug op weg naar Velddriel. Rechts zicht op de zandgaten van Kerkdriel, onder andere gerealiseerd door zandzuigerij Van Waning. Dan zicht op de vier markante pylonen van de Martinus Nijhoffbrug. Nog even en het terras van het Stadscafé. Appeltaart en Bossche Bollen vinden gretig aftrek. Voor Mario is het een hele kluif om de bol weg te werken, de chocolade zit bij wijze van spreken in zijn oren. Twee jeugdigen kwamen boven de wind aangelopen, de indringende parfum wordt niet door iedereen op prijs gesteld. Eén van de twee draagt zwarte kniekousen tot iets boven de knie, een zwart jurkje dat vanaf de geprononceerde billen breed uitwaaiert in korte plooien. Een windvlaag en het doet denken aan Marilyn Monroe in haar witte jurk boven het luchtrooster.

Hadden wij tot Zaltbommel de wind zeer gunstig, wij waren als het ware gejaagd door de wind, nu werd het andere koek. Alle zeilen bijzetten werd het devies. Weinig vaart op de Waal. Aan het relatief lage waterpeil komt de komende dagen even een einde, er is een plons water onderweg. Links vele tuinbouwkassen, gebouwd door de grootste kassenbouwer van Brabant. De uiterwaarden vol met kleurige bloemen, evenals de randen van vele akkers. Geel en blauw zijn favoriet. Eenden dobberen op de nog niet drooggevallen poeltjes, reigers staan aan de oever, zoekend naar een lekker hapje. Vanaf Schouten bij de Wilhelminasluis gingen Mario en Theo in eigen tempo naar huis. Van de negen gestarte waren nu nog zes over. Het lijkt wel het verhaal van, nu begeef ik mij op glad terrein, het zou zo maar kunne dat KOZP en de andere Woke-isten hier aanstoot aan gaan nemen, het mag inmiddels duidelijk zijn dat ik mij daar niet veel van aantrek, de tien kleine negertjes.

Bij het golfterrein van Almkerk volgden de ballen hun lijn door de lucht. Op de brug van Keizersveer toont Frank zijn kunsten, de renaissance van zijn fietsvermogen, dat belooft nog wat de ret van het seizoen. Met 29 gemiddeld wordt het thuisfront aangedaan.

Zondag 23 juli Numansdorp

Jacques van den Klundert (15-04-1938). Eén deelname. Mocht van Kees Pellenaars in 1964 mee naar de Tour. Kon na 6 dagen al naar huis wegens tijdsoverschrijding. Startte in Hoogerheide een bedrijf in het construeren en bouwen van racefietsen. Adrie van der Poel was er kind aan huis.

Soms heb je pech, soms heb je geluk. De vooruitzichten van de ook brood etende weermannen en weervrouwen waren voor deze ochtend bepaald ongunstig. Tijdig werd de rit door de ritleider geannuleerd. Ik had mijn zinnen toch op een tochtje gezet. Wilde na alle onheilstijdingen van de afgelopen dagen er even tussenuit, even de zinnen verzetten. De Alfaregen zou na 08:30 ophouden, aldus buienradar. Nu bleek dat de watergoden de klok konden lezen. Als enige vertrok ik voor een ritje waarbij ik hemelsbreed niet meer dan drie kwartier fietsen van huis bleef. De weg was beurtelings droog en nat. De wind woei stevig tot zeer stevig, vooral in de open ruimte, het firmament kende niet veel schakeringen van het diepe grijs. Golfjes met schuimkoppen op het Markkanaal. Paarden in galop door de wei. Gerooide uien die smachtend liggen te wachten op warme zonnestralen. Nog steeds droog. Een extra lusje. Annemarieke Knol was ook op de fiets, reed in de tegengestelde richting. Een woelige Bergse Maas. Gokken op nog een droog lusje! Geurcirkel van een varkenshouderij. Dan ineens onverwacht, een vergezicht dat je slechts op een warme zomerdag zou verwachten. Jan van Gils, waar ben jij nu? Om elf uur trek ik de buitendeur achter mij dicht, de luchtvochtigheid komt weer tot een ontlading. Vandaag heel veel mazzel gehad.

Zondag 16 juli Meerle

Rob Kleinsman (15-11-1962). Gaf op in zijn enige deelname van 1989. Kreeg voedselvergiftiging na het eten van bedorven groente. Gaf in de 17^e etappe tijdens de beklimming van de Croix de Fer op.

Verliet het profwielrennen in 1990 en begon een bedrijf in clubkleding.

Vandaag negen man, inclusief Marc, aan het vertrek. Aeolus, zoon van Poseidon, gaf Notos en Zephyrus vrij spel, zij mochten naar hartenlust ravotten, dat deden zij met genoegen. Wij waren de klos. Theo had zijn oude fiets van stal gehaald, lage vellingen, minder last van zijwind. Marco, Marc en Jan in ’t Gr trotseerden de wind aan kop van de groep. Het is al vaak gevraagd en al vaak geschreven; “Waar halen zij de kracht en de macht vandaan”? Alsof het voor hen een schoolreisje is op een windstille dag. Het tempo zat er al snel in. In een tegemoet komend groepje werd een wapperende paardenstaart gespot, een vrouwelijke noot is nooit weg. Bij de Lodge werden afgelopen week nog twee kamelen gezien, vandaag geen één.

Gelukkig voor ons geen wielerfans die ons ten val kunnen brengen.

Het vennetje aan de linkerkant van de Franse Baan staat droog, andere jaren zwommen er nog snaterende eenden. Blokken graan zijn gekortwiekt, suikerbieten en aardappelen krijgen water.

De wind blijft beuken. De wind zuigt niet alleen het vocht uit de aarde, de wind zuigt ook de energie uit de benen. Dan rechts af het Bels lijntje op. Na Baarle Nassau wordt weer het landelijk opgezocht.

Bij de Snijdersweg in een wei een paar in alle rust herkauwende runderen. In een aparte wei ligt een imposante vleesstier die geen enkele interesse toont in de dames.

Richting Chaam een kale gladgestreken akker, de oogst is achter de rug, de bovenste laag is kurkdroog. Dan uit het niets. Wervelingen boven de uitgedroogde bovenlaag, gronddeeltjes worden opgetild, gronddeeltjes clusteren in de wervel samen tot een lichtbruine grondwolk die de er achter staande bomen aan het zicht onttrekt. Doet mij denken aan een enerverend deel van het boek van Forrest Carter waarin hij het leven van de legendarische Apacheleider Geronimo beschrijft.

Richting het viaduct naar Bavel gooide Frank er een versnelling uit, Jan in ’t Gr kwamiets te laat, maar Marc ging er met de buit vandoor middels een uiterste inspanning.

Marc had de smaak te pakken, het viaduct aan de Noevestraat nam hij voor Marco.

Bij mij liepen de benen leeg, het was op. Zou ik de enige zijn geweest?

Zaterdag 15 juli Zeeland

Wegens de geringe deelname is deze rit geannuleerd.

Zondag 09 juli Schijf

Wim Kelleners (09-05-1950). Gaf op in zijn enige deelname van 1973. Gaf op in de negende etappe tijdens de beklimming van de Col Saint Martin, reed zwalkend over de weg, was zeer duizelig. Na zijn profloopbaan werd hij ondernemer in de bouw.

Negen leden en de inmiddels vaste gastrenners, Marc en Ivo, aan het vertrek. Had Theo zijn baardje extra gestroomlijnd voor vandaag? Als dat het geval zou zijn dan heeft hij vandaag goede benen en gaat hij vandaag wat laten zien. Gelukkig niet zo warm als gisteren. Via de Haagse Beemden naar Prinsenbeek. De thuislanden van Kees Rijvers worden aangedaan. Een alternatief bij de Molenweg.

Op de kruising van de Molenweg en de Dennenweg zicht op een schitterend houten huis dat gebouwd is in Scandinavische stijl, enorme houten balken dienen als muren. In Schijf de krentenbollenstop. Het wordt warmer. Het fietspad rechts van Rijsbergen om in Kaarschot uit te komen. Een viaduct nabij de Galderse Meren wordt door Marc en Ivo op zijn Pogacars genomen. Daar waar Vingegaard Pogacar moest laten gaan kleefde onze dagnestor in het zog van Marc en Ivo, hij gaf geen krimp. Was bij de start al te zien dat dit erin zat. Vandaag geen klimprofielen op de Garmin bij Marco. In de buurt van de Klokkenberg komen ons tot tweemaal toe aantrekkelijk profielen tegemoet.  Vanaf Bavel gingen Mario, hij had nog heel wat Hertog Jan in het vooruitzicht, en Twan in een rustiger tempo naar huis.

Zaterdag 08 juli Limburgs Groen

Gerard Kamper (09-08-1950). Haalde in zijn enige deelname in 1975 als 84^ste Parijs. Een baanrenner die ook op de weg uit de voeten kon. Werd in een tijdrit nog 22^ste . Zette na zijn wielerloopbaan een zaak in sportprijzen op.

Een week later dan de bedoeling was. Vorige week was het te nat. Vandaag wordt de warmste dag van dit jaar tot nu toe verwacht. Hoe zal ons gestel daarop reageren? De binnenband van de achterband van de Look van Marco gaf spontaan de geest zonder dat er een meter gefietst was.

De camping was ook een verzamelplaats van een aantal tractoren die naar een bijeenkomst in de Voerstreek gingen. Binnenband vervangen en weg voor een tocht door het Limburgse heuvelland. Opvallend dat sommige blokken graan al gedorst zijn en dat andere blokken nog niet rijp zijn. De haver staat er nog groen bij. Blokken suikerbieten laten hun bladeren al hangen. Veel snakt naar vocht.

Een strook slechte gravel met veel los zand moet overwonnen worden evenals een strook oplopende weg die gisteren voorzien was van een verse laag losse split. Blij dat wij hier niet hoven te dalen.

Een tractor bestuurder voelde zich echt de koning van de weg en gaf ons geen millimeter ruimte.

Het bekende café, waar ze vorige keer vergeten waren de soep warm te maken, was gesloten.  Dan maar door naar de Bemelenberg. De temperatuur was ondertussen al behoorlijk opgelopen. De zon beukte met enorme kracht op de ingesmeerde lichaamsdelen. Alsof wij gegeseld werden met een Franciscaner knopenkoord. De striemen voelbaar op het lichaam. De warmte ging door met het sloperswerk. De eerste haarscheurtjes werden kenbaar gemaakt. De volgende uitdaging was de Gulperberg vanuit het dorp. Zeker een uitdaging als je achter het grootste tandwiel er niet op krijgt.

Harken en zwoegen is dan het devies. Een stap in de digitale wereld van Garmin te overwegen?

De Gulperberg wordt verlaten via Partij. Op naar Mechelen. Dan rechts af Schweiberg. Jan, Marco en Erik leiden de dans. Klaas en ik op gepaste afstand. Een paar keer omgekeken, Klaas volgde op een paar meter. Deze beklimming ligt mij niet, ik zet stug door en kijk pas achterom als het vlakker wordt. Klaas niet meer te zien, heeft het dus nog zwaarder dan ik. Boven wachten. Marco en Jan besluiten terug te rijden, om te zien waar Klaas is. Na een poosje besluit ook ik om terug te rijden tot iets binnen de bebouwde kom. Noch Klaas, noch Marco en noch Jan te zien. Dan maar terug naar Erik en hem vragen om ook mee omlaag te rijden. Dan komt Erik mij tegemoet, hij was gebeld door Marco, of wij omlaag wilden komen. Wat zal ons te wachten staan? Een politieauto verspert de weg, een ziekenauto, een brancard, agenten en ambulancebroeders. Klaas is al klimmend, al afziend pardoes tegen een stilstaande auto gereden. Zijn neus maakte een oncomfortabel contact met de dakspoiler, de nek- en schouderspieren liepen een forse klap op. Bloed op het wegdek. Onderzoek in de ambulance. Marco, Jan en Erik gaan met de fiets rechtstreeks naar de camping. Een Brabander die op zoek was naar een woning in Limburg biedt aan om Klaas, en onze twee fietsen naar de camping te brengen. De ambulance brengt Klaas naar camping Grensheuvel, vandaar zal hij door Marco, zodra die gearriveerd is, naar de HAP in Maastricht gereden worden. Bij de HAP/spoedeisende hulp wordt de neus gelijmd. Als Marco en Klaas terug zijn van de HAP wordt er gebruik gemaakt van de douches waarna er nog wat gedronken wordt om vervolgens te genieten van een heerlijke maaltijd.

Een mooie dag die met een domper ten einde kwam. Klaas had het gevoel alsof hij door een betonmolen was gegaan.

Zondag 02 juli Noordwaard

Ben Janbroers (09-11-1948). In zijn enige tourdeelname in 1973 gediskwalificeerd. Werd dat jaar wel tweede, uit de dopingcontrole kwam amfetaminegebruik, op het NK achter Joop. Na de achtste etappe werd Ben uit de koers gezet wegens veelvuldig hangen aan de auto. Koerste tot 1978 en ging daarna succesvol in zaken.

Als vandaag de tegenslag maar achterwege mag blijven. Twaalf leden en gastrijder Ivo aan het vertrek. In totaal dus dertien man. De zon speelt nog een beetje verstoppertje. Wie gaat er tot honderd tellen? De wind is al wel volop aanwezig, zwiepende takken, golfjes in het kanaal en een zwaar ruisend geluid door de bomen. Bij de Keizersveerse brug is het oostelijke fietspad afgesloten.

In Nieuwendijk de Biesbosch in. Richting het industrieterrein van Werkendam zie je al verte twee opschriften op de gevels staan: “Jesus saves” en “Jesus the Lord”. Wie zegt dat alleen de Islam opdringerig is? Na de sluis het fietspad langs de Nieuwe Merwede. De wind stevig op kop. Twan ervaart dat de overgang van steppen naar fietsen een moeizame overgang is, zijn benen waren nog lang niet volledig in de fietsmodus, hij verkoos een kortere weg naar huis. Wat later liet Ary een gaatje vallen, hem terugbrengen was niet nodig, hij zou bij de Spieringsluis de groep opwachten wanneer de groep terugkwam van het keerpunt aan het einde van de landtong. Bij de sluis aangekomen verkozen Mario en de dagnestor ervoor om zich bij Ary aan te sluiten. Met negen man door naar het vertrekpunt van het pontje naar Lage Zwaluwe nadat eerst de Jantjesplaat  met op het water veel groene pannenkoeken aangedaan was. Rechts water, links water. Rechts scheepvaart, links gevleugelde vrienden. Voor ons de in kracht toenemende wind. Na het keerpunt was het een fluitje van een cent. Het Belgische motortankschip Alaska was afgeladen in de bergvaart.

Na de hereniging nog langs het Biesboschmuseum om daarna de voor auto’s verboden wegen op te zoeken. Veel opschietende begroeiing. Wij hebben mazzel, de waterbuffels scharrelen op een paar meter afstand hun kostje bij elkaar. Imposante dieren.

Bij het plaatsnaambord van Werkendam geeft de binnenband van Ivo de geest. Hij heeft van alles bij zich, behalve een inbussleutel om het wiel los te draaien. Een beginnersfout? Na de Waterman weer de Biesbosch in. De akkers liggen er mooi bij. Geur van pas gemaaid gras en van pas gedorst graan. Op andere blokken moet het graag nog verder rijpen. Nog een paar stevige stroken met de wind tegen en dan wordt Hank nogmaals aangedaan. Eerst nog een keer wat lucht bijpompen. In Raamsdonksveer hetzelfde ritueel. Een deel van de groep gaat via de polder, een deel gaat via de Veerse weg. De samensmelting geschiedt bij de Hoofseweg. Zwaar hijgend sluit Dick ook aan, hij bedankt ons voor het wachten. Op de kruising van Trommelen wordt voor de laatste keer lucht in de band van Ivo gezet.

Zondag 25 juni Rucphense Heide

Albert Hulzebosch (07-07-1949). In zijn enige tour van 1974 moest hij met een gebroken sleutelbeen opgeven. Was geen klimmer, kon nog geen molshoop op. Toen hij geen contract meer kon bemachtigen pakte hij zijn oude beroep van tegelzetter op.

Zes leden en drie gastrenners aan het vertrek. Concurrentie van de TT en van de steprace. Sommigen vertrokken eerder. Een ander reed alleen na recent ontslag uit het ziekenhuis. Weer een ander had vele monden te voeden. Een hardnekkige blessure hield ook iemand thuis.

De zonnestralen wonnen snel aan kracht, een paar tandjes minder zou prettiger zijn geweest. 

De dagnestor rijdt naast de ritleider. Via Terheijden, waar de wieken rustig rondjes draaien, naar Elsakker. Hier wordt voor de verandering het fietspad langs de Mark opgepakt. Een deel van de graslanden is omgevormd tot natte natuur. Langs de oevers van de Mark turen vissers vol verwachting naar de dobber. De nog aanwezige akkers liggen er glimlachend, sommige breedlachend, bij na de verlossende regen van afgelopen week. De Halsche Vliet met wuivende rietkragen. Richting Zwartenberg waren de windmolens niet te missen.

De Goudbloemsedijk blijft aantrekkelijk met de verschillende doorkijkjes naar de Mark. Soms hoorde je zelfs de kikkers kwaken. Via de haven van Oudenbosch naar de basiliek. De kermis zal deze middag niet veel bezoekers trekken. Dan tot Bosschenhoofd een voor mij zeer bekend traject van de WBR. Tja, de WBR zit bij mij en bij de clubnestor in het dna opgeslagen. Hoe vaak hebben wij die niet gereden? Via de Langendijksestraat, voor mij ook een straat met historische betekenis. Bij het begin van de Rucphense heide wordt de traditionele stop gehouden. Jos verzorgde hier een smakelijk buffet voor insecten. De scathophaga stercoraria had er weer een mooie kraamkamer bij voor de larven. Na de heide bleek dat in de PVV gemeente een jaarmarkt gehouden werd. Via de Omgangstraat weer op de route. Naast strak accentuerend was er ook ruimte voor fleurig losjes gedrapeerd tot de verbeelding sprekende bedekking. Bij Coreman gaf de temperatuurmeter 35 graden aan. Mario, vandaag niet helemaal super, verkoos een rustiger tempo, de dagnestor bleef bij hem. Elsakker lieten wij nu links liggen. De laatste viaducten ging Jan in ‘t G in zijn karakteristieke stijl omhoog. Staand op de trappers, de handen onder in de beugel, de rug iets gekromd, dan weet je het wel, daar is geen houden aan. Hij deed mij denken aan Ard Schenk tijdens de spelen van Sapporo, daar waar Ard een paar rake slagen nodig had om een gat te slaan heeft Jan in ’t G een paar rake pedaalomwentelingen nodig om een gat te slaan. De Haagse Beemden doemden op. Op de klinkers van de Bredestraat werd stevig doorgetrokken. Een gaatje van slechts tien meter blijkt dan onoverbrugbaar.

In Terheijden werd Erik bedankt voor al zijn kopwerk naast de onverwoestbare Jan in ‘t G.

Op de Meerberg even een hachelijk situatie, een zwarte uit de kluiten gewassen Ram Dodge wilde een deel van de binnenbocht nemen. Getier was zijn deel.

Zondag 18 juni Viaductentocht

Frits Hoogerheide (27-03-1944). Reed in 1970 in het shirt van Willem II-Gazelle zijn enige tour. Hij werd als 100^ste de laatste in de uitslag. Hij werd vergeten door de organisatie van zijn ploeg en moest uiteindelijk, nog in wielerkleding, met de bus van zijn supportersclub naar huis. Heeft in zijn verdere leven heel veel ongeluk gekend. Nummer laatst was voor hem geen geuzenplaats.

Vandaag weer een klassieker. Pinkpop, vakantie en het ziekenhuis snoepten deelnemers weg.

Vijf man vertrokken onder een bewolkte hemel naar Terheyden, waar Erik K het zestal compleet maakte. De dijkverzwaringswerkzaamheden gaan stug door. De wieken van de windmolens, voor sommigen windturbines, draaien hun rondjes. Wat niet veel mensen weten is dat de wieken geïmpregneerd zijn met Bisfenol A (BPA), een chemische stof die in veel producten voorkomt. Het is  een zwaar broeikasgas dat geleidelijk vrijkomt uit de geïmpregneerde wieken. Hier hoor je Samsom, Franske en alle andere milieuradicalen niet over.

Bij Elsakker was het terras al bezet. In de Deurnestraat nam de hoeveelheid zuurstof in de lucht toe, regenjasjes waren niet nodig. Aan de hoeveelheid zwerfafval in de bermen was te zien dat het viaduct bij Mc-Donalds genaderd werd. Toch jammer van de mooie kleurrijke bloemenranden in de bermen. Beregeningsinstallaties draaiden volop. Scherpe puntjes kwamen ons op skates tegemoet.

In Meersel-Dreef was de traditionele zondagse rommelmarkt.

Mario nam bij café Het Jachthuis een klein plastic flesje tevoorschijn. Met het energieoppeppertje kon hij er weer tegenaan. Er kon gepind worden. De geschreven bonnetjes van de bestellingen gingen op een prikker, geen kasregister echt nog een nostalgisch wijze van vastleggen en later verwerken. De kas is altijd kloppend te maken. Iemand loopt met een Christusbeeld in de armen voorbij. Een echte Old-timer laat een donkerblauwe walm achter.

Bij de Galderse Meren zal het vandaag niet druk worden. Het water van het kwelherstel in het Ulvenhoutse Bos is verdwenen. Stonden de bomen een paar weken geleden nog in het water, nu is de grond droog tot kurkdroog met hier en daar barsten. Via een gravelstrook wordt de kermis van Dorst vermeden. Om 13:00 uur terug in Oosterhout

Zondag 11 juni Den Hout driemaal

Co Hoogendoorn (25-09-1952). Kwam via Gerrie Kneteman bij Raleigh. Werd in 1976, zijn enige tourdeelname, voor de leeuwen gegooid. Moest knechten voor Raas, Kuiper en Kneteman tot hij erbij neerviel. Gaf, volledig uitgepierd, op in de zevende etappe. Werd afgedankt door Post.

In verband met de verwachte warmte was het vertrektijdstip een half uur eerder. Tien leden op de fiets, één gastrenner (Jos) en één supporterlid met zijn Volvo. Wat had Mario graag meegereden, hij voelde zich niet fit genoeg om de uitdaging aan te gaan. Sinds 2009 vormt Den Hout-Den Hout-Den Hout een vast onderdeel van het programma. Een programma zonder deze klassieker, waarvan onze clubnestor de grondlegger is,  boet aan kwaliteit in.

In een lijn via Chaam naar Ulicoten, Twan nam een kortere weg naar huis, hoofdpijn en andere kwaaltjes speelden hem parten. De landelijke omgeving van Strumpt met de kenmerkende geurtjes vormt een eldorado voor de toeristisch ingestelde toerfietser. Via het Gouverneursbos en de Dodemansdraad doen wij Wortel aan. De eerste klinkerstrook doet de groep uiteen spatten. Jan in ’t G en Marco doen een vederlicht duet op de weerbarstige klinkers. Allengs wordt het gaatje groter en groter. Jos rijdt zijn eigen tempo. De strafinrichting ter linker zijde is qua omstandigheden een watje bij hetgeen destijds in Boven Digoel aan de orde van de dag was. Aan het einde hergroeperen. Een hardloopster in een zeer zomerse strakke en accentuerende uitdossing beroert lichtvoetig het fietspad. De tweede kortere strook dient zich aan.

Na het kanaal “Dessel over Turnhout naar Schoten” wordt Beerse aangetikt. Den Hout is vastgebouwd aan de kern van Beerse. De horeca in Beerse laten wij ongemoeid, een café, uitgebaat door een vader, moeder en zoon, bij het eerder genoemde kanaal wordt aangedaan. Koffie, thee met taart. Een kriektaart is een kersenvlaai. Inmiddels zijn de zonnestralen van gedaante veranderd, van fluweelzacht zijn ze overgegaan in koskosmatten hard.

Na de woonplaats van George Kooymans wordt een deel van de route van De Beer van R opgepakt.

Langs de E19 geeft Jos aan dat hij in het rood zit, hij stond erop dat wij doorreden, hij ging op eigen tempo verder. In de groep hadden er meer last van de warmte. Voor de één is de warmte een verademing voor de ander is het een geseling. Bij de Galderse Meren volop verkeersregelaars.

Aan de linkerzijde van de weg een langbenige in een witte luchtige lange broek met breed uitlopende pijpen met daarboven een zinnenprikkelend haltertopje met verticale strepen.

Na Prinsenbeek gaf Arjan in zijn eigen tempo naar huis te rijden. Warmte en wind hielden huis.

Op Piet S had de warmte en de wind schijnbaar geen vat, hij rijdt alsof hij nooit iets anders gedaan heeft, straalt kracht en zelfvertrouwen uit, heeft nog veel onontgonnen fietsvermogen.

In Terheijden werd Erik K afgezet.  Ary nam het fietspad langs het kanaal, de ZLM tour lonkte.

In Den Hout geen stop. Als gevolg van een opkomende kramp moest ik de rest laten gaan. Zelfs nog even van de fiets gestapt om de krampverschijnselen weg te werken. Nog op tijd op de ZLM tour langs te zien komen.

Zondag 04 juni Duin en Maas

Piet Haan (19-11-1930). Heeft opgegeven in zijn enige deelname van 1955. De moraal van de Nederlandse ploeg was in dat jaar beneden alle peil. Gerrit Voorting was al afgestapt. Piet Haan stapte in dezelfde etappe af als Adri Voorting en Wies van Dongen. Heeft met Peter Post en Gerrit Schulte in de Remingtonploeg gereden. Stierf op 86-jarige leeftijd een eenzame dood.

De zon had al vroeg een stralende jurk aangetrokken. Wind; NO3, je raakt eraan gewend. Wat niet went is het zwerfafval, nu is duidelijk zichtbaar dat het Parkfeest gaande is, zelfs hier zwerven lege bekers. Zou het thuis bij de wegwerpers er ook zo aan toe gaan? Niet te lang bij stil staan, vandaag een mooie tocht op het programma. Via de Ridderstraat en Hoogstraat wordt Oosterhout verlaten. Bij een verkeerslicht scharrelt een zeer klein muisje tussen de wielen door. Nu eens via ’s-Gravenmoer richting De Dreef om vervolgens het binnenland naar Loon op Zand in te gaan. Op het golfterrein worden al balletjes geslagen. Hier en daar wordt vocht op het droge akkerland en grasland gebracht. Koeien bekijken ons al herkauwend. De gewassen op de akkers laten zich nu nog van hun beste kant zien. Bij de Rustende Jager is het al vroeg druk. Zal er nog plaats zijn onder de trap? De Kleppers uit Dongen maken heel even aansluiting, wij gaan rechtdoor, zij gaan links af.

Na Cromvoirt wordt natuurgebied Rijskampen aangedaan. Rijkampen, Honderdmorgen en de Maij liggen in het gebied de Gement, een waterbergingsgebied rond Den Bosch. Bij hoog water in de Dommel en in de Aa doet dit gebied dienst als overlaat.  

Vlijmen (een korte pauze om de energievoorraad aan te vullen), Haarsteeg en Herpt zijn nog in ruste.

Een zachte, in stemmig zwart verpakte, deining, afgewerkt met een fluorescerende dressing leverde het bewijs dat bij velen de nekspieren nog goed werken. Bij diverse waterpoelen werden wij verwelkomd door een concert van kwakende kikkers. Bij de Heusdensebrug kwam een tweede groep van De Kleppers ons tegemoet. Nu nog met de wind in de rug naar huis. Mario had nog een verrassing, hij simuleerde een lekke band. Wens vader van de gedachte? De traditionele optocht van motorrijders ontbrak niet op de smalle wegen richting de Peerenboom.

Bij het voetbalveld van RFC even halt gehouden om een nostalgische stoet van aangespannen paarden door te laten. De menners en de gasten waren uitgedost in kleding uit het verleden.

Tegen twaalf uur zat deze, uit de toverdoos van Jan de R afkomstige, mooie rit erop.

Maandag 29 mei Hollandse Biesbosch

Jan Gommers (01-03-1916). De tour van 1939 is zijn enige wapenfeit. Had vanaf de derde etappe last van een steenpuist op zijn gat. Heeft wel de ronde van Feyenoord gewonnen in 1938. Reed vele criteriums, individueel. Werd na zijn carrière havenarbeider in 010.

Leen Jongewaard en Hetty Blok zijn ons vandaag goed gezind, het is een mooie Pinksterdag. Zonnig, alleen iets te veel wind, verder niets te klagen. Dertien man aan het vertrek. Dertien, voor sommigen een ongeluksgetal, voor seculiere Turken en voor vrouwen in Erdoganistan is het na gisteren echt een ongeluksgetal, de zelfbenoemde sultan kan weer vijf jaar zijn gang gaan.

In de Zonzeelse polder liggen de akkers er mooi bij, aardappels zijn gepoot, bieten zijn gezaaid, het graan komt al op. Nu is het wachten op een buitje lichte regen, gezien de windrichting zit dat er voorlopig niet in. De wind zit in de noordhoek, dit gecombineerd met de sterker wordende zon zuigt het vocht uit de aarde. Hier en daar komen de beregeningsinstallaties al uit de schuur. Een vos rende een aantal meters met ons mee om vervolgens tussen het opschietende gewas te verdwijnen. Een kauw vloog over de groep met in zijn bek een heerlijk hapje.

De wind stond bijna haaks op de Moerdijkbrug. De groep brak in stukken. Twan had nog teveel last van de valpartij en prefereerde een kortere route. Veel jonge boompjes geplant. Het water staat laag. Een groot spandoek met de tekst: “Kraamkamer van moeder de natuur”. Volgens het narratief van de elite in Den Haag en volgens de meelopers bij de publieke omroep staat de natuur op omvallen; hebben wij dan nog een kraamkamer nodig? Wanneer worden zij eens realistisch en stoppen ze met de bangmakerij. Luister eens naar of lees een boek van onder andere Patrick Moore, Guus Berkhout of Han Lindeboom.

Een nieuw fietspad naar de Kop van het Land. In Sliedrecht de inmiddels traditionele stop. De Azzurro (L110, B11,45 en T3255) sneed kalm door de Merwede. De Appelaarse Babbelaar probeerde Theo iets in de schoenen te schuiven. Komende week gaat hij het stripboek Asterix en de INTRIGANT lezen.

Op de brug van Gorinchem word ik uit het wiel gereden, samensmelting voor Kozakken Boys. Uit het wiel gereden en je wilt naar de Alpen? Nog een stukje Brabantse Biesbosch en in het zicht van De Hang laat de achterband van Jan in ’t G van zich spreken. Een leegloper. De recalcitrante buitenband geeft zich pas na een forse inspanning gewonnen. Erop gaat gelukkig eenvoudiger. Typisch, de meeste lekke banden zijn gevallen bij degenen met een nieuwe fiets. Iets na twaalf uur rollen wij Oosterhout binnen.

Zondag 21 mei La Trappe (Ary van Dalen)

Met z’n zessen verzamelen we bij het begin van het fietspad langs het kanaal. Een eerder gebruikt startpunt, als alternatief voor de Warande. 

Gelukkig dit keer geen stress omtrent de kledingkeuze. Eindelijk lekker weer. Hoewel, flink veel wind er blijft altijd nog iets te wensen. 

Toch voel ik wat onbehagen, iets vergeten? Worstenbroodjes? Zadeltasje? Het feit dat ik op m’n al verkochte fiets ga rijden? 

Nee, ik weet het al “de pomp”! Vandaag moeten we het doen zonder onze trouwe “pompdrager”, die de kortere rit zal doen, omdat er ’s middags andere zaken op het programma staan. Dan maar hopen dat we het zonder lek te rijden volbrengen.

Op naar de Abdij Koningshoeven, waar Piet S en Frank vd B zich bij ons zullen voegen. De La Trappe route zullen we dus met z’n achten doen.

Maar eerst langs het kanaal via de fietsbrug bij Dongen over het nog steeds slechte fietspad richting Berkel-Enschot.

Bij de Abdij Koningshoeven, de fietsen geparkeerd op de bewaakte fietsenstalling, om ons vervolgens in te schrijven en voor de liefhebber een koffie met cake te nuttigen.

Daarmee zijn we klaar om te vertrekken voor de inmiddels al weer voor de 21e keer gehouden toertocht. Dankzij Martien, beschikken we over de juiste route om de 125 km af te werken. Menigmaal zijn we in het verleden de mist in gegaan door toch een gemiste pijl of het per ongeluk volgen van een pijl van de kortere route. Dit keer is het gebleven bij een enkele gemiste afslag, wat binnen enkele meters al werd opgemerkt. De route bracht ons dit keer over een door de organisatie geplande gravelstrook. Bij de profs lijkt er een hang naar spektakel, maar of dat ook bij ons zo in de smaak valt is de vraag.

Halverwege wijken we even van de route af om te pauzeren bij de Achelse kluis (oké volledige naam; abdij Onze-Lieve-Vrouw-van-La-Trappe-van-de-Heilige-Benedictus) een voormalig trappistenklooster. Inmiddels is het echt een horeca gelegenheid en daar is weinig mis mee. Deze keer weer zelfbediening, ook in België spelen personeelstekorten in de horeca.

Op weg naar Berkel-Enschot krijgen we toch te maken met de onverhoopte lekke band. Helaas zorgt een te rappe montage vervolgens na enkele kilometers voor een klapband. De gaspatronen raken zo snel op.

Wat rustiger aan rijden we de laatste 20 kilometer naar de Abdij voor een afsluitend drankje. Gelukkig aan een tafel, zodat allerlei campeer associaties achterwege konden blijven.

In gestrekte draf zijn door de in Oosterhout gestarte leden de laatste 25 kilometer terug afgelegd.

Dank gaat weer uit naar de organiserende vereniging TCT’93.

Zondag 21 mei Schijf

Albert Gijsen (16-08-1915). In zijn enige deelname van 1936 gaf hij in de negende etappe op. In de voorgaande etappe dronk hij van toeschouwers gekregen melk, bier en wijn met enorme buikkrampen tot gevolg. Na zijn carrière werd hij rijwielhersteller en handelaar in sanitair.

Tijdens de vergaderingen is vaak gesproken over een A en een B ploeg. Vandaag is zelfs sprake van een A, een B en een C  ploeg. De A ploeg vertrekt vanuit Oosterhout op de fiets naar La Trappe, de B ploeg gaat met de auto naar La Trappe en de C ploeg rijdt Schijf. De A en B ploeg hebben vandaag in ieder geval geen last van een zeurrem, zij kunnen lekker doorknallen.

Babbelaar Mario is gelukkig weer van de partij. Zijn hart heeft het ritme weer te pakken. Erik zou in Terheyden aansluiten. Op de Bredaseweg even verwarring, de toegezonden route gaf aan dat wij naar links, naar Dorst moesten, dan staat Erik vergeefs te wachten. Hoe de route in de toverdoos om te keren? Onbekend! Dan maar op de ouderwetse manier de omgekeerde route rijden, vanaf de harde schijf in de grijze massa. Op de Vrachelse Baan was al direct duidelijk dat er niets mis was met het hart van Mario, zijn reactie op een uit het struweel opdagende bosnimf was heerlijk ouderwets.

Erik opgepikt en op naar Elsakker. De dijkverzwaring in Terheyden is in volle gang. De ijsbaan ligt in zomerrust. De wieken van de windmolens draaien hun rondjes gelijk een paard in een tredmolen.

Wat te denken trouwens van de 30.000 windmolens op de Noordzee en de 7.500.000 drijvende zonnepanelen die Roboflop Jetten, gesteund door de tafeldanseres en door ene Tjeerd de G. Zij weten zich gesteund door ons aller Franske en activist D. Samsom. Een compleet onrealistisch plan waarbij veel onderwaternatuur kapot gemaakt zal worden. Voor deze dogmatici is dat slechts bijkomende schade.

De Verloren Hoek ligt er fris en fruitig bij, fazanten zitten elkaar achterna in de velden.

De rododendrons in de Wildert staan nog niet volledig in bloei. Slechts hier en daar tussen de statige beuken zijn de geurige paarse bloemkelken te zien. In Schijf bij de kerk wat energie tanken. Hier het tweede bewijs dat het hartritme bij Mario in orde is. Strakke in grijs gehulde rondingen waren hem niet ontgaan. Na Jagers Rust wind tegen. Richting Achtmaal. Trossen motorrijders. Bij de Krogten geluid van kwakende kikkers. Via het fietspad, gelukkig niet veel tegenliggers, richting voorheen Sauna Diana. De Oekelsebaan is van nieuw asfalt voorzien, een pareltje voor de asfaltrockers.

Bij de Galderse Meren was weinig te beleven.

In Oosterhout bleek dat de inflatie in het aantal kilometers toegeslagen heeft, in plaats van 85 kwamen wij uit op 93.

Zondag 14 mei Kampina

Bernard Franken (05-02-1914). De deelname van 1948 in de Nederlands-Luxemburgse ploeg was zijn enige deelname. Een Nederlands staatsburger, geboren en gestorven in België. Reed veel Belgische kermiskoersen. Na zijn wielerloopbaan begon hij een fietsenzaak in Sint-Niklaas.

Moederdag, de zon draagt een mooi steentje bij aan het opfleuren van deze dag. Tien man aan het vertrek. Het nieuwe ros, weliswaar niet van staal doch van plastic, aldus wijlen Gerrit, van Theo werd bewonderd. Een traditioneel vertrek. De Steenovensebaan, waar Rien zo’n hekel aan had, werd aangedaan. Via de Rijense Broek naar het Wilhelminakanaal. Bij de containeroverslag, onderdeel van de Nieuwe Zijderoute van Xi, hing bij de Pecaro een bemanningslid volledig gezekerd in een harnas met touwen over de voorsteven, hij was onderhoud aan het plegen. In het gras veel Nijlganzen met hun kroost. Een paar keer wisselen van oever en na de laatste wissel een heuse kasseistrook.

De karakteristieke torens van Abdij Koningshoeven staken strak af tegen de blauwe lucht. Volgende week La Trappe. Met een stevig tempo door Moergestel, op naar Kampina.

Natuurmonumenten zegt over De Kampina: “De Kampina is Brabant zoals het ooit was. Je vindt hier nog natte heide met vennen, geurende gagelstruwelen, beemden, loofbossen en blauwgraslanden. We veranderen de monotone dennenbossen langzaam maar zeker in een veel gevarieerder leefgebied voor dieren, planten en paddenstoelen. Een mooi succes is de terugkeer van de das. Sinds 2016 voelt die zich hier weer helemaal thuis”.

Aan weerszijden van het fietspad was het drassig, nu zijn geen runderen en/of paarden te zien. Jammer dat het tempo niet vertraagd werd zodat de omgeving bewonderd kon worden, nu was het aanpoten om niet af te haken. Zeker toen een inhaalactie uitgevoerd moest worden. Na Helvoirt de brandstofstop met een discussie over het hoge tempo. Om dat punt aan te zwengelen hoef je je niet bezwaard te voelen, je zou je eerder bezwaard moeten voelen als je dat punt niet aanzwengelt. Gelukkig werd er gehoor aan gegeven. De groep is qua trapvermogen zeer divers, lastig een middenweg te vinden. Met elkaar rekening houden is een te koesteren instelling.

Op het fietspad naar de Rustende Jager  was het druk, het terras was goed gevuld.

Op de fazantenweg moest een automobiliste drie pogingen ondernemen om onze groep te passeren.

In de buurt van Oosteind werd een trekker trek georganiseerd. Als groep werd Oosterhout binnen gereden. Samen uit samen thuis, mooi.

Zondag 7 mei Drunen

Nico van Est (19-04-1928). Heeft aan een Tour deelgenomen, namelijk die van 1954. De jongere broer van Wim en Piet, Klaas genoemd in zijn familie, wielrenners noemden hem Briek vanwege zijn flaporen waarmee ook Briek Schotte was uitgerust. Hij was niet gezegend met stuurmanskunsten.

Na twee profjaren stopte hij ermee, hij ging de bouw in. Is in Noordschans overleden.

De voorspellingen waren niet om naar huis te schrijven, grijs en nat zou het zijn. Toch nog vijf man aan het vertrek. Via de Heikant, waar aan de uitbreiding van industrieterrein Everdenberg gewerkt wordt, gin het naar de bekendste slager van ’s-Gravenmoer. Op de Fazantenweg werden kwamen de spetters omlaag, eerst klein en vervolgens wat groter en uiteindelijk fors. Wat te doen? Besloten om toch door te rijden. In Loon op Zand was het droog. Richting de Duinen kregen wij gezelschap van de zon. Eenmaal in de Duinen was de geur alsmede de kleur van het voorjaar alom aanwezig.

In Margriet waren de aspergevelden ingepakt. In de fazantenweg werd aangegeven dat er gebruik werd gemaakt van biologisch afbreekbare folie, of deze folie dat ook is niet bekend. Via het Halve Zolenpad wordt huiswaarts gegaan. En dan ineens uit het niets, in een schuin aflopende bocht naar rechts, noch vochtig van een eerder voorbij getrokken bui, glijdt Twan onderuit. Hij gleed een paar meter door om tenslotte in het gras tot stilstand te komen. Het had iets weg van een potje curling waarbij de bezems achterwege waren gebleven. Gelukkig was de schrik groter dan de schade.

Deze val van Twan komt met stip binnen in de lijst van perfecte vallen. Onbetwist bovenaan staat nog altijd de val van Marij op het fietspad tussen Alphen en Baarle Nassau, zij maakte een perfecte salto over het prikkeldraad om een zachte landing op haar billen te maken.

Theo liet zijn ogen deze dag slechts éénmaal afleiden van het wegdek.

Zonder verdere pech kwamen wij rond elf terug in Oosterhout aan.

Zaterdag 06 mei Lek en Linge

Johannes Draaijer (08-03-1963) werd in zijn enige Tour van 1989 130^e. Begenadigd amateur, student weg- en waterbouw aan de HTS. Hij overleed in zijn slaap in 1990. Daarna volgde een periode van verdachtmakingen. Zijn vrouw mocht niets over de dood aan de buitenwereld vertellen van de leiding van PDM. EPO?

Vandaag staat de Lek en Linge op het programma, beter was geweest Linge en Lek, want eerst werd de 108 km lange deels kunstmatige rivier aangedaan. Vijf zestigers vertrokken op de fiets vanuit Oosterhout, twee zestigers gingen met de auto naar de parkeerplaats Avelingen. Onderweg veel koolzaad in de bermen, zelfs een paar koolzaadakkers. De gele gloed kwam je al van verre tegemoet.

De akkers lagen er dampend bij na de forse buien van gisteren, het peil in de sloten was hoger dan normaal. Na Arkel, met het kerkje met de karakteristieke koepel, ging het langs de oevers en kletsnatte uiterwaarden van het bevaarbare deel van de Linge.

Achter in de groep had je een goed zicht op de diversiteit in kuiten van degenen voor je. De twee belangrijkste spieren van de kuitspier, de gastrocnemius en de soleus, zie je ritmisch aanspannen en ontspannen. Ga in gedachten naar het geluid van snaarinstrumenten en je kunt je zo een mooie bassessie van Rinus Gerritsen voor de geest halen, of een slepende gitaarsolo van Slash en/of George Kooijmans.

In de uiterwaarden hebben zwanen hun nest gebouwd, een buizerd kijkt van een verhoging of er iets te halen is, ganzen zoeken al snaterend hun kostje bij elkaar, fazanten rennen door het gras en hazen liggen plat in het gras. Een aantal bruine blaarkoppen waren druk doende onze melk te produceren, hoewel dit is tegenwoordig gevaarlijk want wij moeten niet alleen van het ga af, wij moeten ook van de zuivel en van het vlees af volgens de elite van de grachtengordel. Hoe mooi kan het zijn? Het Landgoed Mariënwaerdt wordt aangedaan evenals de Appeldijk. De bomen staan nog niet in volle bloei. Geldermalsen (hoorde vroeger bij het Hertogdom Gelre) en Buurmalsen (hoorde vroeger bij het Graafschap Buren) worden aangedaan. De naam Malsen danken beide plaatsen aan de oude adellijke familie Malsen.

In Tricht was een Stiefbeenmarkt. Wie van de jongeren weet nog wat de ouderen met de destijds populaire serie Stiefbeen en Zoon hebben?

Een stukje langs het Amsterdam-Rijnkanaal, om na de Prinses Marijkesluizen de Lek op te pakken. Een vistrap in werking. Vanaf Wijk bij Duurstede gaat de Nederrijn verder als Lek om zich bij Kinderdijk te verenigen met de Noord.

In het historische centrum van Culemborg een terras in de zon opgezocht. Koffie, bitter lemon, appeltaart met slagroom en mon chou vulden de energie voorraad aan. Piet S had mazzel, op zoek naar zonnebrand crème  bleek dat het twee voor de prijs van één was.

Op de Lek was de Xanthos in de afvaart, een containerschip dat 272 teu kan vervoeren, afmetingen 135 m bij 11,45 m bij 3,48 m.

Opvallend dat hier heel weinig, of beter geschreven, geen windmolens staan. Mogelijk geloven zij volledig in natuurlijke waterstof. Deze is namelijk ten zuiden van de Pyreneeën gevonden in de provincie Aragon. Natuurlijke waterstof wordt namelijk continue aangemaakt in sterke ijzerhoudende rotsen met daaronder een waterreservoir. Het duurt geen eeuwen zoals bij aardolie en/of aardgas.

Een aanhaker uit Krimpen aan de IJssel was onderweg naar huis. In Nieuwpoort een ingelast stop bij een wegomlegging. Een wapperende grijs=blauwe short maakte een en ander los. De slag bij Nieuwpoort (België) was in 1600. Maurits van Oranje was naar Duinkerken gestuurd om die stad in te nemen om de kaapvaart te beteugelen. In Nieuwpoort stuitte hij op het Spaanse leger onder leiding van Albrecht van Oostenrijk. Duinkerken heeft hij nooit bereikt.

Bij Groot Ammers werden de molens opgezocht. Een ontzettend steil bruggetje vroeg een uiterste inspanning. Elastische spijkerstof blijft tot de verbeelding spreken. Brandwijk en Ottoland worden meerdere keren aangedaan. De stier staat nog altijd parmantig in Hoornaar. Even een hachelijke situatie met een poes die van geen wijken wist, wilde de poes nou wel of niet oversteken. De remmen werden getest en een aanrijding met de opportunistische poes werd voorkomen.

Vanaf Schelluinen, waar geen drankje meer werd gedronken, was het de bedoeling om rustig naar Oosterhout te rijden. Klaas toverde echter een alternatieve uitvoering van rustig uit zijn benen.

Om 16:00 werd Oosterhout aangedaan.

Zondag 30 april Afgedamde Maas

Wim Dielissen (17-06-1926) gaf op in zijn enige Tour van 1951. Viel zwaar in de tweede etappe. Zag af als een gewonde beer, bungelde op achterstand achter het peloton. Gaf tijdens de tijdrit, met twee lekke banden, op en zette zijn fiets tegen een muurtje. Gaf de pijp aan Maarten.

De zon was deze ochtend vroeg uit de veren, de zon had er zin in. De lucht was echter nog aan de frisse kant. Elf man aan het vertrek, één in korte broek en korte mouw, een aantal in  korte broek en lange mouw, de rest in lange broek en lange mouw. Aan de Hoofseweg was geen Mario te bekennen. Wie weet was hij naar de Aldi voor een paar kilo geduld, dat is namelijk wat nodig is om te herstellen na de ingreep aan zijn hart. Via de bekende paden naar de Overdiepse Polder. Veel akkers liggen er nog te vochtig bij om te zaaien of om te poten. Als de door de hoge heren in Den Haag bedachte kalenderlandbouw de boeren maar niet in de problemen gaat brengen. Voor 01 oktober moet veel van de oogst van het land zijn. Onvolgroeide aardappelen brengen minder op, laat je ze volgroeien dan heb je een boete aan je broek omdat de datum van 01 oktober keihard is. Zo zie je maar weer dat de natuur niets met exacte data kan. Het groeiseizoen laat zich niet ringeloren door Haags wensdenken.

Het ijzersterke duo M&M nemen het kopwerk voor hun rekening. Rechts het Oude Maasje en links de Bergse Maas, het blijft een mooi gezicht. De pontjes gaan nog altijd heen en weer. Zou Drs. P hier zijn inspiratie opgedaan hebben? Na Doeveren de natte weilanden met hier en daar een gans. Vissers langs de waterkant. Grondwerkzaamheden en rioolbuizen. Tussen de bomen mogelijk scheurgras, of zou Jacobse en van Es dat probleem hier opgelost hebben?

Vandaag geen meerkleurige bloembollenvelden zoals vorige week. Het kunstwerk waarin Ton Schellekens nog gewerkt heeft wordt zonder problemen genomen. De brug over het Heusdens Kanaal volgt al snel. Op de Slijkwellsedijk, door de week een gevaarlijke dijk met veel verkeer van bestelbusjes, vrachtauto’s en dergelijke, is het vandaag voor ons zeer goed te doen. Mooie vergezichten, zowel aan de linker- als aan de rechterzijde. Bij Poederoijensehoek wordt even halt gehouden voor aanvulling van de energievoorraad. Piet S werd gevraagd hoe het ging, zijn antwoord kwam uit de diepste krochten van zijn gemoed, het ging geweldig.

Oponthoud aan de Wilhelminasluis, twee jachten moesten geschut worden. Vanaf Andel reden twee toerrijders uit Den Bosch mee, zij hadden er al 80 opzitten en waren nu onderweg naar huis. Bij Auto Vos gingen wij rechts af, zij gingen links af naar Hedel. In Genderen werd door een tweetal de opgang naar de dijk genomen, dit was voor de groep het signaal om het gas iets open te draaien. Geen probleem voor Marco, zijn energievoorraad is sinds hij het roer omgegooid heeft, enkel maar toegenomen. Het zou mooi zijn als bij hem soms wat energie is af te tappen, energienivellering.

Hetzelfde geldt overigens voor het aantal kilometers dat sommigen al gemaakt hebben. Zijn die niet via een infuus aan anderen over te dragen? Richting de Peerenboom ging men los. Een groepje voor ons diende als rode lap op een stier (hoewel, een stier is kleurenblind). Dik veertig was nodig om het gat te dichten. Voor Hank wachten totdat iedereen er weer was. De Keizersveerse brug deed de groep nogmaals uiteenspatten. Helaas ook deze zondag geen SUST. Met volgelopen en danig verzuurde benen kon ik nog juist aansluiten voordat Oosterhout aangedaan werd bij een groepje dat de voorlopers al had laten gaan. Al met al een stevige rit, althans voor mij en dan weet ik dat het voor meerderen een stevige rit was.

Zondag 23 april Willemstad

Thomas Dekker (06-09-1984) werd in zijn enige Tour van 2007 35^e. Een renner met een gouden talent dat hij op een weergaloze wijze in de afgrond deed verdwijnen. Lefgozer met grote waffel die de waarheid niet zo nauw nam (aldus sommige analisten). Jammer dat hij zijn talenten vergooide.

Tien mannen aan het vertrek onder een blauwgrijze of was het een grijsblauwe lucht met veel witte slierten. Het is maar hoe je het bekijkt. De lucht was ons in ieder geval gunstig gestemd. De wind legde zijn troeven vanaf het begin op tafel, geen kaarten tegen de borst, gewoonweg volle bak blazen. Het voorjaar hangt zwierig in de lucht, zeker als je kijkt naar het ontluikende groen van de treurwilgen en het geel van het koolzaad in de bermen. Wie zei dat de natuur op omvallen staat? Is het twee voor twaalf voor de natuur? Volgens Jessias is het al dichter bij twaalf. Hij is, inzake de staat van de natuur, niet serieus te nemen, net als Roboflop Jetten en ons aller Franske. Volgens mij zal de toren van Pisa eerder omvallen.

Richting Zevenbergen zijn de akkers in gereedheid gebracht. Dick krijgt teveel last van zijn rug en besluit een kortere route te nemen. Vanaf de Goudbloemsedijk een mooi zicht op de koepel van de basiliek in Oudenbosch. Betoncentrale De mark is van naam veranderd; nu is het Betoncentrale West Brabant. Martien laat de groep lopen om een binnenkomend piepje op de telefoon te beantwoorden. Bij het viaduct in Stampersgat wordt halt gehouden, de groep is weer compleet.

Langs het immense terrein van Cosun. Dan langs de tuinbouwkassen van Van Marrewijk Tomaten, gebouwd door Van Amelsvoort Kassenbouw. Na Dinteloord zicht op een woud windmolens.

Bij de Volkeraksluizen liggen de mastodonten van de binnenvaart, zij zijn actief op de A-R-A route.

Twee enorme silo’s of zo je wilt tanks worden op een ponton versleept richting Moerdijk.

De terrassen zijn gevuld in Willemstad. In de jachthaven ligt een fortuin.

Op de bekende dijk geeft de binnenband van het achterwiel van Marco de geest. De pomp bewijst weer eens zijn nut. In Klundert een mooi alternatief zodat het industrieterrein gemeden kan worden.

Op de Achterdijk blaast de wind vol in de rug. Vooraan wil men testen wanneer er van achteren een reactie komt om het tempo te temperen. Het tempo verpulvert de veertig kilometer per uur. Dan komt er toch iemand naar voren om te melden dat men achter in de problemen komt.

Via de Zonzeelse Polder, duidelijk is te merken dat niet iedereen meer fris is, ik in ieder geval niet en dan neem ik aan dat er meer zijn met hetzelfde gevoel in de benen, naar Made. Den Hout maakt zich op voor de Houtse Linies. Inmiddels is er geen sprake meer van “Samen-Uit-Samen-Thuis”. Wie weet volgende week wel.

Zondag 16 april De Beer van Rijkevorsel

Tom Cordes (30-05-1966) ook slechts één tourdeelname. Was wereldkampioen op de weg bij de junioren en bij de amateurs op de honderd kilometer ploegentijdrit. Zijn enige deelname was in 1993 waarin hij op de 118^de plaats eindigde. Werd later een wielerverzorger.

Deze ochtend was de moeder aller grijze ochtenden. Bepaald niet enthousiasmerend om eens lekker op de fiets te stappen. Toch tien man aan het vertrek, de ambitie is nog springlevend. Eén met het winterjack aan, een ander in de korte broek. Kan het contrast nog groter? De weg was goed nat, veel zuurstof in de lucht. Op weg voor een rondje De Beer van Rijkevorsel, dit keer omgekeerd.

Het kwelherstel in het Ulvenhouts Bos is inmiddels gereed. Het bos is drassig, overal poelen met water. Vreemd dat hier de zware machines aan de slag mochten om natuur te herstellen, terwijl elders vergelijkbare machines niet in actie mogen komen bij een bouwproject waar vergelijkbare stikstof uitgestoten wordt. Allemaal vanwege de onszelf aangedane stikstofcrisis. Johan Vollenbroek is de lachende derde, zijn verdienmodel loopt binnen.

Twan, John en Mike gingen via Meerle richting Oosterhout, de overigen vervolgden hun weg richting De Beer. Het door Rien verfoeide stuk langs de E10 was een peulenschil met de wind in de rug.

Bij De Beer een stop om de suikers aan te vullen. Een paar meter voorbij De Beer een nagemaakt Mariagrotje uit Lourdes. Een hond en twee lopers deed de Babbelaar uitroepen dat hij vandaag geen berg van de buitencategorie zou beklimmen. Was het de invloed van het Mariabeeldje of was het de omvang van het strakke gele hesje van de loopster dat deze overweging door hem geuit werd?

De woonplaats van George Kooymans lag er rustig bij. Een toerrijder uit Vlimmeren haakte aan.

Hij had gisteren Den Amstel gedaan en ging vandaag een slordige 100 kilometer uitrijden. Na een poosje zei hij: “Die twee op kop doen straf werk, vooral die rechtse is een straffe”. Inmiddels werd het grijs ietsje minder grijs, zo nu en dan was het wegdek droog. Behaaglijk werd het echter niet.

Na Chaam ging het kaarsje langzaam uit. In Oosterhout ging de groep uit elkaar, de rit zat erop.

Maandag 10 april Arendonk

Piet van den Brekel (21-07-1932)gaf in zijn eerste en laatste tour van 1956 op. Kees Pellenaars gooide hem meteen voor de leeuwen. Werd derde in de zevende etappe naar Angers. Hij hield niet van grote rondes, werd nerveus van al dat gedoe. Vervolgde zijn leven als betontimmerman.

Twaalf man aan het vertrek op het overbekende parkeerterrein, de dertiende sloot na een forse inspanning nog aan bij de verkeerslichten richting Oosterheide. Het is vandaag de tweede keer dat de opkomst van de ontbijttocht overtroffen wordt. Wanneer zullen wij Cruijff blij maken?

Een waterig zonnetje heet ons welkom, hopelijk zullen de betraande stralen snel plaats maken voor uitbundige, de huid strelende stralen. Achter het vliegveld is het alsof in de verte een horizontaal plooigordijn tergend langzaam omhooggetrokken wordt. Het lichtblauw komt weifelend onder de stroken uit. Bij ’t Zand is het zover de stralen toveren schaduwen op het fietspad. Eindelijk. In Alphen een lopende zonnestraal in een wit pluizig truitje met accentuerende werking.

Kieviten tuimelen door de lucht, kieviten snellen over de graslanden. Voorjaar.

De Oude steenweg op Baarle, ooit een meedogenloze ploert, zeker voor en achter de grens, waar mening duel is uitgevochten, is nu een biljartlaken met ernaast een fietspad. Waar is de heroïek gebleven? Na Poppel het fietspad, goed dat Frank stuurvast is, door de bossen richting Hooge Mierde. Het ven aan stuurboord is goed gevuld. Het Beleven dat iets later in de route ligt heeft ook nog voldoende water. Na het passeren van de Rijksgrens is het nog even tot aan de Bierhoeve, nu nog niet open. Bij het kanaal wordt halt gehouden voor een korte inname van voedselrijke producten. Nu met de wind in de rug naar huis. De Belgische automobilisten zijn gewend aan fietsers, dat is op vele punten in het traject te zien. Een Nederlandse botterik achter het stuur haal je er zo uit.

De zon maakt inmiddels een terugtrekkende beweging. Op de Slingerdreef, waar door een aantal water gemaakt werd (hoe zit dat met de KDW, houdt Aerius hier rekning mee?), zicht op de laaghangende zwarte wolken rond Etten-Leur, daar stond een bedrijf, met veel zonnepanelen op het dak, in brand.

Op het viaduct richting Bavel sloeg de vlam in de pijp. Het tempo schoot omhoog, in vliegende vaart werd het viaduct genomen. Klaas was in zeer goede doen. Op de  bepaald niet glad liggende klinkerweg werd het tempo hoog gehouden, de groep spatte nu definitief uiteen. Piet S zag niet dat wij rechtsaf gingen. Bij de verkeerslichten in Dorst vond de hergroepering plaats. Piet S was niet verkeerd gereden, hij wilde alleen de honderd kilometer volmaken. Ja, waarheid is een keuze. Dat wisten de Oude Grieken al. Op de Tilburgseweg bijna onderuit gereden door een automobiliste die van het tankstation de weg op wilde rijden.

Zondag 02 april Woudrichem

John Braspennincx (24-05-1914) gaf in zijn enige tour van 1937 op. Was een kleurrijke renner uit een echte wielerfamilie. In de tour moest hij zijn fiets zelf poetsen en onderhouden. Na vijf dagen zij hij tegen de tourdirectie ”Jullie kunnen mij wat”. En hij vertrok. Een roman over zijn leven: “Koning de Kermiscourses en van de Smokkelaars”.

De ochtend heeft niet vooraan gestaan bij het uitdelen van kleurrijk pigment, grijs en nog eens grijs voerde de boventoon. Tien personen zonder baarmoeder aan het vertrek. Afgelopen nacht is het wegdek aardig opgedroogd. In de luwte soms nog vochtige plekken, wel veel zaad uit de bomen, veelal populieren, gewaaid. Uitkijken dus. Een stevig pak wind uit NO. De vliegende start tegen de bulder in doet bij sommigen de suikerspiegel uit het lood slaan. Wat was toch alweer gevraagd tijdens de vergadering? Op de Werfkampenseweg rijden M&M gestaag op kop. De ene M krijgt het moeilijk en de andere heeft niet in de gaten dat hij van de groep wegrijdt. Een verbinder brengt de overgebleven M op de hoogte van zijn straffe rijden. Via Nieuwendijk naar Werkendam (een dam in het riviertje de Werken).

Na de rotonde met de voorsteven rijdt Martien lek. De defloratie van de buitenband gaat soepel.

In Werkendam wordt een nieuwe wijk uit de grond gestampt. Geen stikstofprobleem. Dan slaat het pechduiveltje voor de tweede keer toe bij Martien, dezelfde band geeft de geest. In het tochtige tunneltje wordt de band vervangen. Op de wanden veel schuttingtaal, eigenlijk is te schrijven betontaal. Hoewel bij betontaal denk ik aan Ferdinand Bordewijk, de schrijvende advocaat die bekend is geworden in de jaren dertig van de vorige eeuw met boeken als Bint, Blokken en Karakter.

Zijn stijl wordt wel de gewapend beton stijl genoemd.

Na Woudrichem de dijk op. Alleen onze oersterke winterklimmer bleef in het zadel. Op dijk naar Wijk en Aalburg een mooi zicht op het water met hier en daar forse rimpelingen, de wind staat er dwars op. Een Dongenaar sluit even aan. Trossen motorrijders hebben het voorjaar in het motorblok.

Een reiger laat een sliert ontlasting ontsnappen. Als dit een natura-2000 gebied was dan zou hier een enorm probleem ontstaan. Die sliert ontlasting veroorzaakt een niet te ontkennen overschrijding van de KDW. Waar is Tjeerd de Groot, eens voorstander van productievergroting van de melkproductie, nu een dogmaticus die de veestapel wil halveren, nu?

Richting de Keizersveerse brug, met wind in de rug, blijkt dat met de wind in het hol ook krachten kost. De benen van Mike lopen vol, de benen geven signalen van blokkeren. Paar tandjes minder.

In Oosterhout waaiert de groep uiteen.

Zondag 26 maart Fijnaart

Jan Boven (28-02-1972) gaf in zijn enige tour van 2000 op. Zijn bijnaam was “Jantje Buutenblad”. Heeft zijn hele loopbaan bij Rabobank gereden. In de zeventiende etappe gaf op, weliswaar in goed gezelschap van Alex Zulle. Is ploegleider geweest bij de Rabobank.

De weersvooruitzichten waren niet best, eigenlijk ronduit slecht. Toch had ik de wekker gezet. Naar buiten kijkend zag ik dat de intens grijze lucht al wenend en schreiend een weg aflegden langs het firmament. Dat zag er niet mooi uit. Vandaag geen tocht richting Fijnaart. Zelfs niet overwogen even naar de Warande te gaan om te constateren dat er niemand zou zijn. Na wat dubben uiteindelijk gekozen om eens een keer, sommigen zweren erbij, naar Buitenhof te kijken. Wat een afknapper werd dat. Esther van den Ouweland stelde daar, zoals veel politici dat doen, dat de natuur er zeer slecht voor staat, dat als wij nu niets doen het ernstige gevolgen zal hebben. Het jaar 2030 nadert met rasse schreden. Wat is er toch in die natuuralarmisten geslopen? Waarom het dogma van de ten onder gaande natuur continue verkondigen? Waarom geen kritische vragen aan hun adres? Wie durft er nog een vraag te stellen over stikstof? Nee, het lijkt er volgens mij op dat de hoge heren op het pluche gezamenlijk de door hen gecreëerde stikstoffuik inzwemmen. Mijn advies aan hen: “Lees het boek “De stikstoffuik” van Arnout Jaspers eens.

Zondag 19 maart Kamelentocht

John Bogers (03-01-1964) had één tourdeelname, namelijk in 1987. Werd beschouwd als een groot talent. Vier dagen voor Parijs kwam hij negentig seconden te laat binnen, dus uit de koers gezet. Na zijn wielercarrière was hij ondernemer met weinig succes. Na het laatste faillissement werd hij lasser.

Een egaal grijze lucht boven ons, een redelijk droog wegdek onder ons. Hier moeten wij het mee doen op deze laatste zondagochtend van de wintertijd. Twaalf man aan het vertrek. Bij het oversteken van de Bredaseweg sluit Twan nog aan als dertiende. Dertien, het zesde priemgetal en voor bijgelovigen het ongeluksgetal. Wat zal dat gaan brengen? Bij de verkeerslichten richting Oosterheide werd snel duidelijk wat het ging brengen. De achterrem van de fiets van Twan kreeg het op haar heupen. Verder gaan met de groep was onmogelijk. Zal ons nog meer te wachten staan?

Na dit oponthoud ging de kruissnelheid rap richting dertig.

Bij Surea veel wandelaars en hardlopers. Geen runderen. Zouden wij de kameel te zien krijgen bij The Lodge? Helaas! Op de kruising rechts af en aan het einde weer rechts af. Aspergevelden bedekt met plastic. Het asfalt was vochtig, een ideale omstandigheid om lek te rijden. Dat gebeurde dan ook. Nu was Jan in ’t G de onfortuinlijke. Het was voor zijn voorband de eerste keer dat die bij de confrontatie met een stukje glas het onderspit dolf. Het was een zeer weerspannige buitenband. De defloratie ervan, eigenlijk moet ik schrijven ontknaping omdat buitenband een mannelijk zelfstandig naamwoord is, lukte pas nadat meerdere mannen zich ermee bemoeiden. Hopelijk krijg ik nu geen gedoe met de “Ik ook beweging” of met de beweging met de vele medeklinkers.

Het mooie van een lekke band is dat er van alles gezegd wordt. Ze weten wij nu waart de Babbelaar uit de Appelaar bij zijn dood de voorkeur aangeeft. Na het tweede oponthoud ging het in gezwinde spoed richting de buitenkant van Chaam om uiteindelijk in Meerle uit te komen. Aan bakboordzijde van de weg een opknappertje voor iemand die heel veel tijd heeft en die vooral twee gouden handjes heeft. Op de betonbaan richting Ulicoten in gedachten teruggegaan in de tijd dat er nog onvervalste kasseien lagen. Toen zijn er hier heel veel duels uitgevochten.

In de omgeving van het vakantiepark met de halve-bol-woningen een happauze.

Na de Kleine Slingerdreef, waar veel grote groepen reden, drukte Marco zijn neus tegen het venster. Op het viaduct deed hij een MvdP-tje. Op de slechte klinkerweg die daarna volgde was zijn energie nog niet verbruikt. Met wind is het lastig te verstaan wat er geroepen wordt. Om de hergroepering tot stand te brengen werd JAN geroepen. Jan verstond echt Jan en temperde het tempo. Martien verstond Ja en dacht dus dat de hergroepering een feit was en verhoogde dientengevolge het tempo. Het misverstand was snel de wereld uit. In Oosterhout ging ieder zijns weegs.

Zondag 12 maart Ontbijttocht

Henk Boeve (28-08-1957) heeft alleen aan de tour van 1986 deelgenomen in het shirt van PDM.

In de derde etappe werd hij nipt tweede op slechts twee millimeter van de winnaar, In de zestiende etappe onderweg naar Gap gaf hij op. De anderen reden gewoonweg te hard.

Eerst een correctie op de marinierslogica van vorige week. Er moest staan: ”Je bent pas op tijd als je vijf minuten te vroeg bent”.

Na een rustige, droge en heldere dag volgde een grijze vochtige nacht die zijn sporen naliet in de ochtend en mogelijk ook in de motivatie van een aantal leden om eens lekker uit de veren te springen voor een kort ritje dat afgesloten zal worden met een traditioneel ontbijtje bij D’n Bal.

Het grijze firmament nodigde inderdaad niet uit om de fiets van stal te halen. Wetende dat er toch leden, uiteindelijk negen, aan het vertrek staan, ben je sneller geneigd het activiteitsniveau op een hoger plan te brengen. Helaas had een aantal leden last van fysieke ongemakken.

In Dorst voor de spoorlijn links af, langs Beum en de waterplassen. Geen runderen te zien. Nog steeds verboden te vissen. In Rijen een enorme bouwput. Achter het vliegveld langs, op naar de kameel, deze liet zich vandaag wederom niet zien. Tweemaal rechts af en daarna links af, de Wolfgatsebaan op, de baan met de beruchte Theo-slinger. De slootjes langs de baan waren goed gevuld, waterberging. Veel fietsers op pad, ook veel lopers en loopsters. De liefhebbers kwamen aan hun trekken. De vennetjes aan weerszijden van de Kleine Slingerdreef waren goed gevuld. Het niveau van het vennetje in de Huisdreef, na de balken, was nu eens zeer hoog. Een reiger stapte parmantig rond op zoek naar een lekker hapje. De Alfa-regen die ons zo nu en dan parten speelde nam hinderlijke vormen aan. Mimidruppels werden druppels om, gelukkig voor korte duur, over te gaan in grotere druppels. Op naar D’n Bal. Daar werd de groep slechts door drie man aangevuld tot twaalf. Een hogere opkomst van niet-fietsers was verwacht. Brabantse tomatensoep, broodje kroket, broodje ham en broodje kaas, als dressing scherpe mosterd en mayonaise. Wat wil je nog meer?

Zondag 05 maart Hoe staat de wind?

Cor Bakker (02-09-1918) heeft één tourdeelname achter zijn naam staan. Het was de door Gino Bartali gewonnen ronde van 1948. Over die ronde is een magistraal boek geschreven door Benjo Maso (Wij waren allemaal goden). Na 1.400 kilometer gaf de moegestreden Cor Bakker op.

Zeven man aan het vertrek onder een grauwe, grijze hemel. Als je vijf minuten te vroeg bent, ben je te laat. Marinierslogica waar zelfs Cruijff niet tegenop kan. Via de rondweg van Oosterheide naar de Hoevestraat waarvan de berm vol lag met gedumpt afval. Schuimrubber, delen van huisraad en veel zakken. Welke nihilist(en) is (zijn) hier bezig geweest, zij hebben zeer zeker niet vooraan gestaan bij het uitdelen van de grijze hersenmassa. De nieuwbouwwijk voor welgestelden in Bavel is haast voltooid. Na het viaduct is duidelijk te zien dat het herstel van de kwel in het Ulvenhoutse Bos succesvol is. Een broekbos in wording, drassige weilanden met waterpoelen. Als je dit resultaat ziet en dan het alarmistische artikel van afgelopen in de krant on gedachten neemt raak je behoorlijk confuus. Waarom in de media alleen maar apocalyptische berichten over de toestand van de natuur, volgens het artikel was het Ulvenhoutse Bos rijp voor een hospice, stond al met één been in het graf?

Dassemus is nog in ruste, maakt zich op voor een goede oogst. Vandaag veel grote Belgische groepen op pad, volgauto erachter. Helaas moeten wij het vandaag doen zonder de oogstrelende, bij sommigen hartslag verhogende, ontmoetingen die wij vorige week mochten ervaren. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Richting Galder en Effen waren de ogen gericht op een langzaam opstomende reeks donkere wolken met daaronder een ragfijn zwart gordijn van dalende regendruppels. Alsof de wolken zijn bekeerd tot de Islam. In het Liesbos was het prijs. Regendruppeltjes kletsten op de helmen, de druppeltjes verwerden tot hagelsteentjes, een geseling voor het gezicht. Na Prinsenbeek werd weer eens duidelijk dat een griepje, hoe klein ook, op hogere leeftijd een aanslag pleegt op de conditie en op de kracht, een viaduct voelt aan als een muur. Om beurten mochten wij naast Jan de R rijden. Waar haalt hij de krachten vandaan? Zelfs de nestor verzaakte niet, dat belooft wat voor de laatste viaducten. En jawel, op de Moerlakenbrug kwam de nestor uit zijn schulp, zette zijn hoofd strak in de wind zodat het baardje er gestroomlijnd uitzag en in één ruk ging het naar boven. Op de Meerberg werden wij ingelopen door De Kleppers uit Dongen.

Zondag 26 februari 2023 Tweede poging

John van den Akker (30-05-1966) heeft alleen in 1993 aan de tour deelgenomen. Hij eindigde in de etappes nooit bij de eerste tien, hij haalde wel Parijs. Na zijn sportcarrière ging hij door het leven als rennersmakelaar. De fiets ingeruild voor een aktentas met contracten.

De fluweelzachte stralen van de ochtendzon ondernamen een vergeefse poging de scherpe ochtendkou, die een partner gevonden had in een meer dan kille NO, of was het NNO, wind, te verdrijven. De winterjacks bewijzen hun nut, tien man aan het vertrek. Zevenentwintig jaar geleden won Evert van Benthem voor het tweede jaar in successie de Elfstedentocht. Op het kanaal lag nu geen ijs. Zal er ooit nog een dik pak ijs komen?

De verkeerslichten in de Ridderstraat werken niet in het voordeel van fietsers. Dongen werd op een aangename alternatieve wijze aangedaan. De Fazantenweg was meer dan bekend. Opvallend hoeveel er gestrooid was tegen gladheid. De wegen waren kurkdroog. Beetje voorbarig of is er teveel strooizout? Op de weilanden veel reigers, stappend op zoek naar een lekker hapje. Weer geen Schotse Hooglanders te zien richting Loon op Zand. Best veel wandelaars op pad. Wandelaars in alle soorten en maten. Sommigen afgetraind, sommigen behoorlijk aan de maat, zelfs dik, hoewel dat mag je volgens de gevoeligheidslezers niet meer schrijven, zij zijn niet dik zij zijn enorm. Dan is er meteen een pleonasme geboren. Enorm dik is dan hetzelfde als een witte schimmel. Hopelijk waait al dat woke en inclusieve en noem op gedoe snel over. Er zijn echt belangrijker zaken gaande.

Bij de Rustende Jager was het een drukte van jewelste. Waar is de tijd dat daar fietsers door de uitbater onder de trap werden geplaatst? Op weg naar Sprang Capelle reden wij door de welgestelde delen van Waalwijk. De robuuste kerktoren van Sprang is van verre te zien. Zou de pastoor zich, net als in Engeland, zich druk maken over de genderneutraliteit van Christus en God?

Op het halvezolenpad rammelden Marco en Ary eens stevig aan de boom. Een renner van WSVP uit Made haakte aan. Hij was een oude bekende uit de tijd dat fietsclub Geertruidenberg nog een florerende vereniging was. Een paar honderd meter voor het plaatsnaambord Oosterhout reed Ary lek. Met een paar man werd de band gewisseld, oppompen en weer verder. De straffe wind zorgde voor een forse afkoeling.

Zondag 19 februari 2023 Eerste poging

André van Aert (23-05-1940) heeft één tourdeelname achter zijn naam staan, namelijk 1964. De deelname was van korte duur, na een 7^e en 12^e plaats kwam hij in de etappe naar Thonon-les-Bains te laat binnen en werd hij uit de koers gezet.

Het rumoer van het opbouwen van de carnavalswagens sijpelt de slaapkamer binnen. Vandaag de eerste rit van het programma. Benieuwd. De lucht ziet er niet uitnodigend uit. Grijs met hier en daar nog meer grijs. Toch zeven man aan het vertrek. Zeven een mooi getal. Het vierde priemgetal, tevens de som van het eerste en het derde priemgetal. Bovendien is één plus drie gelijk aan vier.

Zeven is ook het geluksgetal, zal dit een voorbode zijn van hetgeen ons komend seizoen te wachten staat? Hopelijk wel geluk met het weer.

Mooie Mario heeft een achterlicht gemonteerd, hij rijdt niet kwijt. Piet S had waarschijnlijk heel veel haast om op tijd aan het vertrek te staan, zijn linker galg of bretel van de koersbroek kwijt onder het shirt uit. Vergeten over de schouder te doen. In de berm van het fietspad langs Oosterheide stond een afgedankt kinderstoeltje voor in de auto. Waarom niet gewoon naar de milieustraat gebracht. Zeker niet vooraan gestaan bij het uitdelen van de grijze massa!

De vertreksnelheid wordt niet door iedereen als gematigd ervaren.

In Rijen bij de spoorwegovergang getuige van de forse bouwput, het café staat op een eiland.

Het hoofd van Piet S begint warm te lopen, een wintermuts is bij deze temperatuur teveel van het goede. Doet mij denken aan de beklimming van de Mont Ventoux in 2010. Toen was er een deelnemer die vanaf de start warme kleding had aangetrokken omdat hij dacht dat het boven koud zou zijn. Hij had er geen erg in dat je het warm krijgt van omhoog fietsen.

Bij de Lodge was weer geen kameel te zien. De slingerbocht van Theo in de bossen leverde nu geen problemen op. Zo nu en dan valt er wat Alfaregen.

Om Chaam heen richting de Slingerdreef. Het water in de vennetjes staat tot aan de rand. Hier komen wij diverse groepjes tegen. In Bavel was de optocht gestart met het opstellen.

Vochtig doch niet echt nat bereikten wij Oosterhout.